De Sagrada Familia, komt het ooit af?

Een van de beroemdste gebouwen van Barcelona, en naar alle waarschijnlijkheid het beroemdste gebouw ter wereld dat nog steeds niet af is, is de Sagrada Familia van Gaudi. De bovenstaande afbeelding laat zien hoe het waarschijnlijk gaat worden en niet zoals het er op dit moment uitziet (zie hieronder).
Tijdens onze fietstour door Barcelona komen we hier langs, en er is nog nooit iemand geweest bij wie het gebouw geen reactie teweeg bracht. De meesten vinden het indrukwekkend en mooi, een minderheid vindt het overdreven en kitscherig en een enkeling slaakt een zucht dat het toch jammer is dat er zoveel kranen en steigers op en om het gebouw staan, ervan uitgaande dat men met een verbouwing bezig is en niet met de daadwerkelijke bouw.

Verder is het ook leuk om de reacties te horen over de 2 façades die inmiddels af zijn. De geboortefaçade, die nog door Gaudi is ontworpen en grotendeels door hemzelf is afgerond, levert de meest positieve reacties op vanwege de fantasievolle stijl en de vele details.
De meer recente passiefaçade, waarvan het sculptuurwerk op een zeer strakke wijze door de nog levende beeldhouwer Subirachs is ontworpen en gemaakt, krijgt over het algemeen minder bijval. Al is dit voor ca. eenderde van de deelnemers aan onze tours de favoriete kant.

Over de 3e façade, die tevens de hoofdingang moet worden is op dit moment veel te doen. Met deze Gloria-façade is men in 2005 begonnen, maar op dit moment is men tevens op hemelsbreed 3 meter afstand met een ander indrukwekkend bouwwerk bezig, dit maal onder de grond. De hogesnelheidslijn van Madrid naar Barcelona moet namelijk verlengd worden richting Frankrijk. In Barcelona moet deze trein via een tunnel ondergronds gaan en de route loopt precies langs de Sagrada Familia, alwaar men op dit moment met de voorbereidingen van de boor en graafwerkzaamheden bezig is.

Niet iedereen is gecharmeerd van deze aanpak omdat de vrees bestaat dat, net als recentelijk in Amsterdam en Keulen, er gebouwen scheuren zullen gaan vertonen, gaan verzakken of zelfs zullen instorten.
Dit zou natuurlijk weer een ernstige vertraging in de bouw van de Sagrada Familia betekenen die volgens de huidige plannen ergens tussen 2026 en 2035 klaar moet zijn. Een enkele pessimist heeft een mogelijke rampscenario al visueel uitgewerkt waarin het gehele bouwwerk van Gaudi ineenstort. Laten we hopen dat hij niet gelijk krijgt en dat de Sagrada Familia ooit af komt.

2009, een goed wijnjaar in Catalonië

Wat in de afgelopen maanden door meerdere experts werd aangegeven lijkt bewaarheid te worden. 2009 kon wel eens een heel goed wijnjaar worden in de wijngebieden rondom Barcelona, zoals Penedes, Emporda, Montsant en vooral Priorat.

In de winter van 2008/2009 is in vergelijking met de afgelopen 10 jaar veel regen gevallen, waardoor de grond waarin de wijnstokken staan rijkelijk van water voorzien waren. De lente en zomer waren daarentegen erg droog en warm, waarna in september en oktober enkele koele weken ervoor hebben gezorgd dat er in de kwaliteitswijngaarden een wat lagere opbrengst was dan gebruikelijk, maar wel van een zeer goede kwaliteit en een grote smaakconcentratie.

In "El Periodico de Catalunya" van vandaag worden experts aan het woord gelaten die vooral in Pla de Bages en in Priorat een uitzonderlijke kwaliteit voorspellen, waar de enoloog van Vall Lach zich natuurlijk volop bij aansluit. Deze zeer goede
wijngaard van de in Catalonië superbekende artiest Lluis Llach ligt namelijk in Porrera, midden in de Priorat.

Om echt te kunnen testen of de experts gelijk hebben zullen we tot 2010, of in veel gevallen tot 2011, moeten wachten als de meeste wijnen op de markt komen.

Tibidabo, de top van Barcelona

Vrijwel iedereen die in Barcelona is geweest heeft het wel eens gezien, weinigen weten wat het is, nog minder mensen zijn er ooit geweest en slechts een enkeling weet wat het betekent.

Ik heb het over Tibidabo, het hoogste punt van Barcelona waarop vanuit de verte een indrukwekkend bouwwerk, oftewel "de Tempel van het heilige hart van Jezus" te zien is.
Tibidabo is ruim 500 meter hoog, maar als je de tempel in gaat en via trappen en de lift tot onder de voeten van de op de top staande Jezus uitkomt, bevind je je op 560 meter hoogte.

Als je de klim aandurft word je beloond met een geweldig uitzicht over Barcelona, bij helder weer uitzicht op Montserrat en bij zeer helder weer op de in de winter besneeuwde Pyreneeën.

Een ander opvallend complex is het oudste attractiepark van Spanje. Het "Parque de atracciones Tibidabo" is niet het meest hippe pretpark van Europa, maar wel het pretpark met het mooiste uitzicht. En waar ter wereld vind je op zo'n unieke plek zowel een kerk als een pretpark, cultuur en vermaak zij aan zij; Barcelona ten voeten uit.

Ondanks dat Tibidabo beeldbepalend voor Barcelona is, is het niet zo eenvoudig om er te komen voor de beginnende bezoeker. De snelste manier is om de auto te nemen, wat voor de gemiddelde toerist betekent dat er een taxi genomen moet worden, hetgeen in dit geval zeker niet de goedkoopste optie is. Mensen met een eigen auto moeten trouwens wel een TomTom of iets dergelijks aan boord hebben, want zoals gebruikelijk in Barcelona wordt de plek die je wilt bezoeken pas op de verkeersborden aangegeven als je al op de goede weg zit en er bijna bent.
De meest populaire route bij toeristen is om de toeristenbus te nemen, bij Plaza Kennedy uit te stappen, vervolgens de zeer nostalgische blauwe tram te nemen en tot slot de "funicular" naar boven. In plaats van de toeristenbus kun je ook de luxe metrolijn L7 nemen vanaf Plaza Catalunya, die je voor 77 Eurocent bij de instapplaats van de blauwe tram brengt. De Tramblau rijdt buiten het zomerseizoen trouwens alleen in het weekend.

De minst bekende route, maar wel de goedkoopste, is om eerst de regionale trein S1 of S2 te nemen tot het station Peu del Funicular, daar over te stappen op de Funicular naar Vallvidrera en daar aangekomen bus 111 te nemen tot de top van Tibidabo. Bus 111 gaat 2 keer per uur en deze gehele rit kost je 77 Eurocent met een T-10 metrokaartje. Als je het traject tenminste binnen de 75 minuten weet af te leggen...

Dan tot slot de betekenis van Tibidabo. In de bijbel komt een passage voor waarin de duivel Jezus probeert over te halen om aan zijn zijde te komen. In ruil hiervoor zou de duivel aan Jezus een vruchtbaar gebied cadeau geven. Vrij vertaald vanuit het Latijns betekent Tibidabo dan ook "dit geef ik jou" en als je vanaf Tibidabo over Barcelona kijkt dan kun je je indenken dat zelfs Jezus even getwijfeld moet hebben als hij hier ooit gestaan heeft.

Mocht je in de buurt van Tibidabo onder begeleiding willen wandelen of fietsen neem dan een kijkje op onze website.

Nederlanders, de ideale kampeerders

In Spanje heeft de crisis hard toegeslagen in het afgelopen anderhalf jaar.
Verschillende sectoren hebben dalingen van 30% tot 40% in de omzet gezien en ook de toeristische sector vreesde voor het ergste dit jaar. Gelukkig zijn er ook enkele positieve signalen waar te nemen, zo blijkt uit een artikel van El Periodico de Catalunya van vandaag.

Hierin wordt gemeld dat de campings van de provincie Barcelona hun omzet met slechts 10% hebben zien dalen. Ik schrijf hier met opzet "slechts", en dat is niet ironisch bedoeld, want de verwachtingen na de eerste maanden van het seizoen waren nog veel negatiever. De toeristen die de campings links hebben laten liggen zijn met name de Fransen, Belgen, Italianen en Britten geweest.
Degenen die het seizoen van de campingbeheerders nog enigszins hebben weten te reden zijn de mensen uit de eigen streek, Catalonië, en (toch wel leuk om te lezen) de Nederlanders!
Een heel aardig compliment voor de Nederlandse kampeerder kon dan ook opgetekend worden uit de mond van de president van de associatie van campings van Barcelona. Volgens hem zijn de Nederlanders "De ideale kampeerders bij uitstek en de beste klanten".
Bijna een liefdesverklaring dus, nu maar even afwachten of deze liefde in 2010 wederom beantwoord wordt.

De gouden gloed keert terug in het Parc de la Ciutadella

Het Parc de la Ciutadella is een klassieker in onze fietstour door Barcelona, en niet voor niets, want het is het meest sympathieke park van Barcelona.

Een van de grootste bezienswaardigheden van dit park, de monumentale Cascade, stond echter jarenlang in de steigers. In de afgelopen maanden zijn de doeken en steigers beetje bij beetje afgebroken en zien we nu dat het beeld van Venus, de waterspuwende draken en andere fonteinen weer in ere zijn hersteld en dat de heroïsche gevechtskar met paarden aan de bovenkant van het gebouw de roetzwarte kleur van de afgelopen decennia heeft ingeruild voor oorspronkelijke gouden bedekking.

Alle bezoekers kunnen dus nu weer genieten van deze Cascade in de oorspronkelijke staat van ruim 100 jaar geleden, waar de jonge Gaudi ook nog een helpende hand in heeft gehad.

Het Parc de la Ciutadella is eigenlijk het enige park van de stad dat veel plekken heeft waar je op het gras kunt zitten en waarbij je tegelijkertijd de schaduw op kunt zoeken van de vele (palm)bomen die het park rijk is. Je kunt er zelfs een bootje huren om de kleine en zeer ondiepe vijver te bevaren.

Omdat het dichtbij het oude centrum ligt en ook nog het grootste park binnen de stad is, is het dan ook zeer populair bij de lokale bevolking. In het weekend zul je er veel gezinnen en stelletjes aantreffen, terwijl doordeweeks met name studenten dit park weten te vinden. Vanaf april t/m oktober kun je hier vrijwel gegarandeerd in je T-shirt picknicken, hetgeen ook veelvuldig gebeurt en heel vaak klinkt er muziek van een groep muzikanten die de feestvreugde in het park nog eens verhogen.

Op de plek van het huidige park heeft respectievelijk eerst een oude wijk van Barcelona gestaan, vervolgens een grote citadel die tot doel had de stad onder controle te houden, dat op haar beurt eind 19e eeuw vervangen werd door het vriendelijke park dat het nu is. Je vindt er naast de Cascade veel kunstwerken en monumentale gebouwen waaronder het Paleis van de 3 draken dat door een belangrijke tijdgenoot van Gaudi, Domenech i Muntaner, voor de wereldtentoonstelling van 1888 is gebouwd.

Als je de relatieve rust vlak bij het centrum van Barcelona probeert te vinden in een groene omgeving, moet je dit park zeker met een bezoekje vereren.

Bezoek aan Cava-producent Freixenet

20 jaar geleden zag ik ze al in de Nederlandse supermarkten staan, naast andere flessen bubbeltjeswijn:
Donkere flessen met daarop dreigende teksten als Cordon Negro en Freixenet. Op dat moment wist ik weinig van Spanje en van Spaanse wijn en had ik geen idee dat Freixenet een bodega was die toen al grootschalig het Spaanse alternatief voor Champagne produceerde.
In de jaren 50 heette deze drank ook nog Champan of (op zijn Catalaans) Xampan, maar na protesten van franse zijde moest men een andere naam verzinnen en kwam men uit op de naam Cava.

Afgelopen week bezocht ik het hoofdkwartier van Freixenet. Een modernistisch, opvallend gebouw, aan het spoorwegstation van de hoofdstad van de Cava; Sant Sadurni d'Anoia, op 40 kilometer van Barcelona.

Nu is Freixenet niet de oudste Spaanse Cavaproducent. Die eer wordt opgeëist door buurman en grote concurrent Codorniu, waar ik vorig jaar op bezoek ben geweest, maar wel degene die de grootste hoeveelheden Cava verkoopt. Dit is voornamelijk te danken aan de verkopen buiten Spanje, waar Freixenet zijn grote concurrent de loef afsteekt.
In Spanje is Freixenet superbekend, niet in het minst door de jaarlijkse reclamecampagnes tijdens de kerst/nieuwjaarsperiode waar men vanaf 1977 bekende personen zols Liza Minelli, Gene Kelly, Paul Newman, Sharon Stone, Kim Basinger, Penelope Cruz en Martin Scorcese voor heeft ingeschakeld.
Freixenet verkoopt 200 miljoen flessen Cava per jaar en heeft in zijn kelders (oftewel Cavas in het Spaans, vandaar de naam) een kleine 120 miljoen flessen die liggen te rijpen om in de komende jaren op de markt te worden gebracht. Verder liggen de meest bijzondere exemplaren uit het verleden ook nog te wachten op een bijzondere gelegenheid om geopend te worden.

Een bezoek aan Freixenet gaat dan ook, net als bij buurman Codorniu, gepaard met een treinritje door de kelders waar inderdaad onafzienbare rijen met flessen liggen.
Tijdens de rondleiding was duidelijk te zien dat Freixenet een geoliede verkoopmachine is, gebaseerd op de fundamenten die door de familie Ferrer in het begin van de 20e eeuw gelegd zijn. De rondleiding zelf werd door een vriendelijke medewerker gedaan, maar het was duidelijk te zien dat dit echt op de automatische piloot ging.

Het meest verbazingwekkende moment maakte ik echter mee toen werd verteld hoe de man die Freixenet in de eerste helft van de 20e eeuw op het succesvolle Cavapad had gezet aan zijn einde was gekomen.
In niet meer dan 10 seconden werd slechts gemeld dat Freixenet bijna op had gehouden te bestaan nadat deze Pere Ferrer in 1936, samen met zijn oudste zoon, in de Spaanse burgeroorlog was omgekomen. Het bedrijf is uiteindelijk gered door zijn weduwe (Dolors Sala, waar de Freixenet Cava DS naar genoemd is) en haar dochter. In de jaren 50 is het vervolgens op het internationale succespad gezet door kleinzoon Josep Ferrer. Maar hoe is de oude Pere Ferrer dan omgekomen vraag je je af?

Zoals gebruikelijk wordt er hier weinig ruchtbaarheid gegeven aan zaken die tijdens de burgeroorlog (1936-1939) en tijdens de Franco-dictatuur daarna (1939-1975) zijn voorgevallen.
Thuisgekomen was het op Internet dan ook even goed zoeken, maar uiteindelijk kwam ik erachter dat vader en zoon zonder enig vorm van proces tijdens het begin van de burgeroorlog met nog 22 anderen uit het dorp geëxecuteerd zijn. En dan niet door Falangisten van Franco, maar door zijn democratisch gekozen tegenstanders. Een aantal van deze executeurs zijn op hun beurt in 1939 weer door de mannen van Franco op dezelfde manier aan hun einde gekomen. Zo blijkt weer eens dat de 20e-eeuwse
Spaanse geschiedenis absoluut geen zwart-wit verhaal is, vandaar dat een groot bedrijf als Freixenet nog steeds in Spanje gevoeligheden wil vermijden en men zelfs over het overlijden van de oprichter er het zwijgen toe doet.

Dan weer terug naar de tour, en waar het eigenlijk om te doen is bij een bezoek aan een wijnmaker; het proeven van de wijnen.

Aan het einde van de tour kregen wij eerst een glas Cordon Negro voorgezet, samen met Carta Nevada het commerciële succesnummer van Freixenet in Spanje, maar vooral in het buitenland. Voor mij is dit een Cava die prima te drinken is, maar niet echt bijzonder. Een fles Cordon Negro kost in Spanje in de supermarkt tussen de 6 en 7 Euro.
Na dit aperitief nog eens 2 meer bijzondere Cava's gedronken. Als eerste de eerder genoemde Cuvee D.S. Brut Reserva. Een Cava die 4 jaar op de fles gerijpt is en hier in de winkel rond de 20 Euro kost. Een bijzondere Cava met een lange afdronk, maar
niet helemaal mijn ding. Is niet zo fris zoals ik graag een Cava drink en smaakt een beetje belegen naar mijn smaak. Ik was meer gecharmeerd van de Reserva Real, speciaal voor het Spaanse koningshuis in het leven geroepen, die in de Spaanse wijnhandel voor rond de 25 Euro verkocht wordt. Een complexe, maar toch frisse, droge, Cava met karakter.
Al met al is Freixenet een bodega waar je ontzag voor mag hebben gezien hun commerciële aanpak en hun succes, maar vind ik het zelf toch interessanter om bij kleinere, meer intieme bodega's op bezoek te gaan, waar je nog echt een persoonlijke behandeling krijgt.

Het meest romantische park van Barcelona

In elke grote stad heb je ze wel, plekken die de mensen van buiten de stad niet kennen en waar je vooral de plaatselijke bewoners treft.
Barcelona heeft veel van dit soort verborgen plekken en een van de meeste bijzondere is wel het Parc del Labyrint.
Dit park is vanwege meerdere redenen bijzonder. Zo heeft het (zoals de naam al doet vermoeden) een echt doolhof, herbergt het de oudste, nog bestaande, tuinen van Barcelona en straalt het mede daarom een romantische sfeer uit, met name in de lente en in de herfst.

Naast het doolhof en de overblijfselen van een paleis vind je hier tuinen, vijvertjes, een waterval, een romantisch kanaal en verschillende beelden uit de Griekse mythologie.
Mede hierom is het park een gewild decor voor trouwreportages, videoclips en filmopnamen. De Duitse verfilming van het boek "Het parfum" van Patrick Süskind is bijvoorbeeld voor een gedeelte in het Labyrinth park opgenomen.
In 1791 is met de aanleg van het park begonnen rondom een oude verdedigingstoren uit de 8e eeuw. De toenmalige eigenaar, Joan Desvalls, mocht zich tevens markies mocht noemen en was behalve ontzettend rijk ook een veelzijdig man. Naast een romanticus schijnt hij ook expert geweest te zijn in wiskunde, astronomie en (dit komt koningsgezinde Nederlanders bekend voor) watermanagement. De kennis van dit laatste heeft hij uitgebreid toegepast in het park, dat zich door zijn inspanningen qua watervoorziening volledig kon bedruipen via de in het park gelegen natuurlijke bronnen.
De familie Desvalls had dit gebied al sinds de 16e eeuw in bezit en de nazaten van de markies hebben het park uiteindelijk in 1967 verkocht aan de gemeente die er 4 jaar later een openbaar park van maakte.
Het oorspronkelijke park was maar liefst 54 hectare groot en heeft in de 19e en begin 20e eeuw verschillende Spaanse koningen op bezoek gehad. het huidige park omvat nog slechts 7 hectare, maar is desondanks nog steeds de moeite van het bezoeken waard, al moet je hiervoor wel het centrum van de stad verlaten.

Degenen die dit park liever onder begeleiding willen bekijken kunnen dit doen via onze wandeltour "het verloren paradijs" waarin een bezoek aan dit park is opgenomen.

Tour de France Barcelona, een terugblik

Afgelopen week was het dan zover. Het Tour de France spektakel bereikte Barcelona in het gezelschap van een stug regenfront dat gedurende de 9e juli van mijn woonplaats haar favoriete stad maakte.
Gedurende 2,5 maand had het hier niet fatsoenlijk geregend en opeens komt het water, juist op deze tourdag, met bakken uit de hemel gevallen. Net voordat de renners Barcelona bereikten hield de regen echter op, wat tot spectaculaire taferelen leidde. Op het eerste gezicht waren de wegen rond en in Barcelona prima begaanbaar, maar ze waren wel spekglad geworden en vooral de witte strepen op het zwarte asfalt veroorzaakten vele valpartijen.

Daardoor kwamen de renners in verschillende groepjes aan op de plek waar ik me had opgesteld, op 3 kilometer van de eindstreep. Met een camera in de hand had ik het idee om een leuk filmpje te schieten. Op het initiatief van de gemeente, om de toeschouwers met gele kartonnetjes in de lucht te laten zwaaien bij het passeren van het peloton, had ik echter niet gerekend. De bedoeling van de gele kartonnetjes was om een gele wave te produceren door heel Barcelona, maar had als neveneffect dat je de renners eigenlijk alleen van heel dichtbij kon zien, getuige mijn matige coverage van de doorkomst van David Millar en de achtervolgers hieronder.


Ondanks de onverwachte regenval was de aankomst toch een groot succes qua toeschouwersaantal. Het gehele traject in de stad was goed bezet en de stemming in de stad was heel vrolijk en relaxed. Ook nadat de belangrijkste renners waren gepasseerd bleef men aan de kant staan om de laatste renner, de Nederlandse sprinter Kenny van Hummel, met applaus te begeleiden.


De volgende dag vertrok de tourcaravaan alweer uit Barcelona en het parcours dat men volgde was bovendien voor 80% de route die ik altijd vanuit de stad neem als ik van mijn eigen tours naar huis terugkeer. Ook hier weer veel mensen langs de weg, de tour leeft in Barcelona!

Vlak bij mijn huis had ik het steilste stukje van het begintraject uitgezocht, waar ik altijd op bijna wandelsnelheid omhoog kom, om de meute niet binnen 2 seconden voorbij te zien flitsen. Helaas, met mijn zoontje van anderhalf jaar op de linkerarm bleek het heel lastig om redelijke beelden te schieten.

Bovendien ging men minimaal 3x zo snel omhoog dan ikzelf normaal gesproken doe. Na hooguit 5 seconden was vrijwel het gehele peloton dan ook langs ons geflitst. Hieronder het videoresultaat, de gele trui is nog net te zien.

Al met al 2 leuke tourdagen, al was alles natuurlijk wel weer veel te snel voorbij.

Fietsliefhebbers die zelf het aankomsttraject in Barcelona een keer willen fietsen en tegelijkertijd nog andere plekken van de stad willen zien kunnen terecht op onze website.

Tour de France in Barcelona

Op 9 en 10 juli 2009 is het zover. Dan komt de tourcaravaan namelijk langs in Barcelona.
25 jaar geleden ben ik een paar keer naar touretappes gaan kijken in Frankrijk. Bij voorkeur bergtijdritten, dan waren ze tenminste niet in 10 seconden voorbij.
Nu heeft de organisatie van de Tour het me wat makkelijker gemaakt, want volgende week passeren de hard fietsende mannen op een kilometer afstand mijn huis.

Op 9 juli is Barcelona de eindbestemming van de 6e etappe die vertrekt vanuit het noordelijk gelegen Girona. De aankomst is op Montjuich waar de finishlijn geduldig ligt te wachten en de dranghekken al zijn geplaatst.


De volgende dag is Barcelona de startplaats van de 7e etappe en gaat men via de heuvels van Collserola op weg naar Andorra.

Dat de Tour hier langs komt is eigenlijk niet zo vreemd. Waar 10 jaar geleden alleen de hardnekkigste avonturier zich op de fiets in de bebouwde kom van Barcelona waagde, is de fiets nu niet meer weg te denken uit het straatbeeld van de stad.
Het 2 jaar geleden opgezette Bicing-project van de gemeente is één van de oorzaken van deze omslag. Dit soort witte fietsenplan voor bewoners heeft inmiddels bijna 200.000 gebruikers. Ook toeristen die zich op de fiets door de stad verplaatsen zijn inmiddels een normaal verschijnsel geworden.

De organisatie heeft tevens nog een aantal officiële redenen om dit gedeelte van Spanje (Catalonië) in het traject op te nemen. Zo kwam de kunstenaar en wielerfan Salvador Dali uit Figueres, vlakbij Girona, en heeft de Spaanse wielerlegende Bahamontes 50 jaar geleden de Tour de France gewonnen, waar Dali toen toevallig een speciale postkaart aan had gewijd.
Ook bereidde Lance Armstrong zich jarenlang voor op de Tour in Girona, al denk ik niet dat dit voor de tourleiding de reden geweest is om daarvandaan de etappe te laten beginnen.

Voor de stad Barcelona is de Tour natuurlijk een prima gelegenheid om de stad te promoten. Om alles er spectaculair uit te laten zien heeft men aan de bewoners gevraagd om een gele "wave" te produceren langs de kant van de weg als de wielrenners langskomen. Bovendien heeft de gemeente inmiddels gedeeltes van het traject van een nieuwe laag gitzwart asfalt voorzien.

Als de temperatuur tijdens de etappe net zo hoog oploopt als op 1 juli j.l. (35 graden, de hoogste temperatuur van de afgelopen 5 jaar hier) mogen de wielrenners en de reklamecaravaan wel uitkijken dat ze niet in het gloednieuwe wegdek zakken.

De ervaren wielrenners zullen in Barcelona trouwens een rare deja-vu beleven. Ook hier staat er namelijk een Arc de Triomf, dus wellicht dat sommigen even denken dat ze al in Parijs zijn aangekomen.

Fietsliefhebbers die zelf het aankomsttraject in Barcelona een keer willen fietsen en tegelijkertijd nog andere plekken van de stad willen zien kunnen terecht op onze website.

U2 in Camp Nou

In het afgelopen weekend begeleidde ik een aantal mensen door Barcelona. Een onderdeel van de rondrit was een bezoek aan Camp Nou.
Nu ben ik de afgelopen jaren vaak in Camp Nou geweest, maar vrijwel altijd om wedstrijden van Barça te bekijken.

Normaal gesproken vind ik een leeg Camp Nou minder indrukwekkend dan wanneer het stadion gevuld is, dit keer was ik echter zeer onder de indruk van wat er op het veld stond. Deze week start U2 namelijk haar wereldtournee in Barcelona en het podium dat op het veld staat belooft veel spektakel.

Volgens de band is het nieuwe podium en de geluidsinstallatie nog nooit vertoond in de wereld en bovendien zeer innovatief omdat het geluid niet via meters hoge boxen het veld wordt ingestuwd, maar via een ingenieuze 360 graden installatie. Volgens eigen zeggen is het bouwwerk geïnspireerd door de Sagrada Familia van Gaudi, vandaar dat het eigenlijk ook logisch is dat hun tour in Barcelona begint.
Nu afwachten of het geluid echt zo goed is als de mannen van U2 beweren.

Hierbij nog een aanvulling van 1 juli, de dag na het eerste concert
Volgens de eerste reacties van pers en publiek voldeed het concert aan alle verwachtingen en werd voor het eerst sinds lange tijd The Unforgettable Fire weer eens gespeeld.
Hierbij tevens een link naar het verslag van een bezoeker.

De laatste wasstraat van Barcelona

In tegenstelling tot wat sommige lezers zullen denken, heeft de titel van dit artikel niet betrekking op een gelegenheid waar je je auto kunt laten schoonmaken. Het gaat over iets anders; het doen van de "gewone was".
Vanaf de 17e tot begin 20e eeuw was het zeer gebruikelijk dat de welgestelde families uit het oude centrum van Barcelona hun was lieten doen door de wasvrouwen van Horta.
Horta is nu een wijk van Barcelona, maar was tot 100 jaar geleden een dorp dat kilometers buiten Barcelona lag. De rijke families van Barcelona hadden weliswaar grote huizen, maar over het algemeen onvoldoende schoon water om de was te kunnen doen en ook geen plaats om de was te laten drogen.
In Horta had men toentertijd echter voldoende ruimte en, nog belangrijker, door de grote hoeveelheid bronnen ook onbeperkte hoeveelheden schoon water ter beschikking.
Elke maandag werd dan ook de vuile was opgehaald in Barcelona en een kleine week later schoon en fris afgeleverd bij de welgestelde families aan huis.
Ruim 80 bedrijven, verspreidt over meerdere straten, verdienden met deze bezigheid hun brood. Met het volbouwen van Horta als wijk van Barcelona en met de komst van de wasmachine kwam er een einde aan deze economische activiteit in de 20e eeuw. Nagenoeg alle wasstraten zijn eveneens verdwenen, op één na.
Bijna niet te vinden in het huidige Barcelona, stuit de ondernemende ontdekker plotseling op een plek waar de tijd 100 jaar stil lijkt te hebben gestaan en bevindt hij/zij zich in een straat waarvan de naam in het Nederlands vertaalt "de straat van het koude water" heet. De oude putten en emmers waarmee het water uit de bronnen omhoog werd gehezen en de daadwerkelijke was en droogplekken zijn hier nog te vinden.
Het enige teken van leven dat je nu nog ziet zijn slapende katten en soms een blaffende hond, met af en toe een oude bewoner die komt kijken wie het in zijn hoofd heeft gehaald om door dit stille straatje te lopen.
Of deze bijzondere plek nog lang in tact blijft is maar zeer de vraag. De gemeente Barcelona heeft het plan opgevat om dit stuk van de wijk "op te knappen" en te moderniseren, dit tot grote onvrede van de bewoners van deze straat.
Het zou inderdaad heel jammer zijn als de oude wasstraat vervangen gaat worden door flatgebouwen en parkeergarages, zoals er al zoveel zijn in Barcelona. Wie dit stukje uniek Barcelona nog wil zien moet waarschijnlijk haast maken, over een paar jaar
zou het heel goed vervangen kunnen zijn door luxe wooneenheden.

Wijn proeven in Alella

In het al eerder beschreven wijngebied Alella zijn er enkele wijnhuizen die goede tot zeer goede wijnen maken.
Een bodega die zijn best doet steeds betere wijnen te maken, en daarin ook goed slaagt, is Alta Alella. Een wijnhuis dat zeer goed verstopt ligt tussen de heuvels vlakbij Barcelona. Om er te komen moet je eerst door de nieuwe wijken van het dorp Alella navigeren om vervolgens via een zanderige landweg in een soort oase terecht te komen. Vandaag had men de open dag voor klanten en er was zo'n massale opkomst dat de (over het algemeen boven modale) auto's voor 1 keer per jaar in de wijngaarden geparkeerd moesten worden.

In de moderne behuizing was het ondanks de drukte een zeer relaxte sfeer. Geen drukdoenerij, ondanks de vele up-market bezoekers, en daar houden wij wel van.

De best gewaardeerde en ook duurste wijnen van Alta Alella zijn de witte Lanius, gemaakt van Pansa Blanca, Chardonnay, Sauvignon Blanc en Viognier, en de rode Orbus, die voor 100% uit Syrah bestaat. Verder maakt men goede Cava, waarvan de Privat Reserva Brut Nature de beste prijs/kwaliteit verhouding heeft. De nieuwe aanplant laat zien dat men van plan is om de bescheiden productie van 60.000 liter in de toekomst te verhogen.

Naast deze en vele andere wijnen van Alta Alella waren er ook wijnen van de bodega Mas Igneus aanwezig. De gastheer blijkt namelijk 50% eigenaar te zijn van dit wijnhuis uit de Priorat, de andere 50% zijn in handen van de wijnmaker van het ecologische Albet i Noya. Ook de wijnwereld blijkt heel klein te zijn. Mijn favoriet van deze bodega is de witte Mas Igneus FA 104, gemaakt van Garnacha Blanca. De 2008-editie is wat mij betreft uitstekend te drinken, een echt op hout gelegen krachtpatser.
Dat de combinatie van wijn en eten steeds belangrijker wordt hebben ze bij Alta Alella ook begrepen. Meerdere restaurants uit de omgeving hadden de gelegenheid gekregen om via tapas-gerechten een voorproefje uit hun keuken te krijgen. Men had er nog als prijsvraag aan gekoppeld welk gerecht het beste bij de nieuwe Syrah van Alta Alella past.

Al met al een zeer geslaagde open dag voor de bezoekers. Laten we hopen dat het voor de organisatoren ook geslaagd is geweest, dan herhalen ze dit volgend jaar vast weer.
Heb je belangstelling om onder begeleiding dit gebied te bezoeken kijk dan hier.

Wijngaarden in een wereldstad

Wat veel bezoekers van Barcelona niet weten is dat deze metropool omringd wordt door vele wijngebieden.
Binnen een straal van 150 kilometer om de stad liggen maar liefst 12 verschillende Catalaanse gebieden die de kwaliteitstitel " Denominacion de Origen" mogen voeren (DO, vergelijkbaar met AC, de Franse Appellation Contrôlée).
Vandaag een impressie van het kleinste van deze wijngebieden, dat tevens het dichtst bij Barcelona ligt en door de oprukkende woningbouw vrijwel onderdeel van de stad is: Alella.

100 jaar geleden was de plaats Alella en het eromheen liggende gebied een oase van rust. Tegen de heuvels gelegen en met uitzicht op zee was het (en is het nog steeds) één van de favoriete plekken van de welgestelden uit Barcelona. Gaudi is hier vaak in zijn jongere jaren te gast geweest bij een van zijn latere opdrachtgevers, dhr. Vicens, waarvoor hij Casa Vicens voor ontworpen heeft.

Alella is een van de weinige Spaanse wijngebieden waar stille witte wijn het belangrijkst is, alhoewel in de afgelopen jaren er tevens goede rode wijnen en een aantal zeer aardige rosados (rosé's) gemaakt worden. De meeste bodega's maken ook Cava.
De druif waar men het meest trots op is de Pansa Blanca, een autochtone druivenras die in andere Catalaanse gebieden bekend staat als Xarel-lo. Door het bijzondere sub-klimaat en de bodem van wit granietzand (in de dichtbij de zee gelegen wijngaarden) danwel kalksteen (in hoger gelegen wijngaarden) geeft de Pansa Blanca echter een heel ander resultaat op dan de Xarel-lo in b.v. de Penedes.

Het voor wijnbouw beschikbare gebied is slechts een derde van het gebied waarop 50 jaar geleden nog wijnstokken stonden, op de vroegere wijngaarden staan nu veelal villa's voor de rijken uit Barcelona. In ruil voor de verloren gegane gronden hebben de bodega's hoger gelegen gronden gekregen.
Alella blijft, ondanks de toegenomen bebouwing en dankzij de afstand tot Barcelona, een interessant gebied om even rond te kijken, wat te eten en de plaatselijke wijnen te proeven.


Mijn favoriete wijnen van tussen de 5 en 7 Euro uit Alella zijn:
- Pansa Blanca, VI blanc Classic 2008 van Marfil, de oorspronkelijke wijncooperatie van Alella, opgericht in 1906. Dit is een van de schaarse wijnen die nog volgens de oude stijl gemaakt wordt, wat een halfdroge witte wijn oplevert. Zeer prettig om op een zomers terras te drinken.
- Marques de Alella Classic van Parxet. Eveneens 100% Pansa Blanca, iets beter en complexer dan de Pansa Blanca van Marfil.
- Serralada de Marina van Altrabanda. Zelfs in Barcelona is deze zeer kleine bodega met slechts 3 hectare onbekend. Men maakt in een oude boerderij tussen alle nieuwbouw verrassend frisse wijnen.

Zowel Marfil als Parxet, maar ook bodega's als Alta Alella en Roura, maken in de categorie 10 Euro en duurder onder andere goede rode wijnen, frisse Cava's en zelfs houtgelagerde chardonnay's.
Heb je belangstelling om onder begeleiding dit gebied te bezoeken kijk dan hier.

De tuin van Palau de Les Heures

Ze zijn er gelukkig nog, die plekken in Barcelona waarvan het je eerst verbaasd dat het er zo rustig is, en waarvan je daarna je gelukkig prijst dat het er juist nog zo lekker rustig is.

De tuin van Palau de les Heures is een perfecte plek om op een bankje een boek te lezen, of gewoon even te zitten terwijl je over de vijvertje en palmbomen uitkijkt.


Palau de Les Heures betekent letterlijk het ‘Paleis van de Klimop’. Het Paleis en zijn tuin waren oorspronkelijk bedoeld als een rustige plek in de stijl van het ‘noucentisme’ (een brede culturele stroming aan het begin van de 20e eeuw).

In 1894 gaf de rijke industrieel Josep Gallart Forgas aan de architect August Font i Carreras opdracht om het Paleis de Les Heures te ontwerpen als buitenverblijf voor zichzelf en zijn familie.
Deze architect is een van degenen geweest die de voorgevel van de Kathedraal van Barcelona hebben afgebouwd aan het eind van de 19e eeuw.

Tijdens de Spaanse burgeroorlog was het paleis het onderkomen van Lluís Companys, de toenmalige president van Catalonië, die hier ook zijn schuilkelder had.
Het verhaal gaat dat de toenmalige eigenaar (zoon van Josep Gallart) tijdens de burgeroorlog gedetailleerde informatie aan de, in dienst van Franco opererende, Duitse Luftwaffe heeft doorgespeeld. Dit om een einde te maken aan zijn eigen huis (waar hij uit verjaagd was) en de daarin aanwezige Catalaanse president.

Het bombardement is er nooit van gekomen omdat volgens de Duitse generaal de omgeving ongeschikt was om dit met precisie uit te voeren. Na de burgeroorlog kreeg de eigenaar zijn paleis weer terug en verkocht het vervolgens aan de gemeente.
In de 70-er jaren was er sprake van dat het inmiddels vervallen paleis de ambassade van de Sovjet-Unie zou worden, maar de vraagprijs bleek te hoog.

Eind jaren 80 heeft de universiteit van Barcelona het Paleis en het bijbehorende park samen met de Stichting ‘Bosch i Gimpera’ flink opgeknapt na enkele jaren van leegstand. In 1992 werd het gebouw heropend door de koning en koningin van Spanje. Het doet nu dan ook dienst als universiteitsgebouw voor post-doctorale opleidingen.
De zeer goed verzorgde tuin van het paleis is sinds 1998 dagelijks vanaf 10 uur tot zonsondergang toegankelijk voor publiek.
Heb je zin om onder begeleiding deze en andere verborgen plekken van Barcelona te bezoeken kijk dan hier.

Wandelen naar Montserrat

"Je zou toch naar Montserrat lopen als onze zoon geboren was?".
Deze zin was voor mij bestemd vorig jaar vlak voor Pasen. Inderdaad, 6 maanden daarvoor had ik dat half serieus, half voor de grap gezegd. Na 's avonds wat route-informatie te hebben uitgeprint vertrok ik dan ook vol goede moed een dag later, op goede vrijdag, om 6 uur 's ochtends, met als bestemming deze mysterieuze berg die op heldere dagen vlakbij Barcelona lijkt te liggen.

10 uur later bevond ik mij zo'n 40 kilometer verderop, in het treinstation van Olesa de Montserrat, dichtbij de voet van de berg Montserrat waar zich het gelijknamige klooster bevindt. Geen blaren op de voeten, geen zonnesteek, zelfs niet al te pijnlijke kuiten, maar wel 2 knieholtes die door messteek-achtige pijnscheuten werden getroffen. Waarschijnlijk het gevolg van een magere (zeg maar geen) voorbereiding en in een te hoog tempo van de heuvels willen afdalen.
Terwijl de trein en metro mij in een uur naar huis brachten bedacht ik me dat ik het laatste stuk van 13 kilometer binnenkort wel zou afmaken.

Eergisteren, een jaar later en wederom vlak voor Pasen, was het zover. Ik bevond mij opnieuw bij het treinstation van Olesa de Montserrat om mijn belofte in te lossen, dit keer in het gezelschap van 2 reisgenoten.

Waar de eerste etappe vooral lastig was door de gebrekkige, veelal niet bestaande, richtingaanduiding, daar bleek het laatste gedeelte van de ook wel als GR6 bekend staande wandeling een voor mensen met hoogtevrees ongeschikte smalle flink stijgende paadjes in petto te hebben.

Na een relatief vlakke aanloop sta je voor een berg die je de adem beneemt, en je vraagt je af hoe je daar in hemelsnaam tegenop gaat wandelen. Het antwoord is simpel, je gaat vrijwel recht omhoog....


De steile, maar prachtige route levert wel spectaculaire uitzichten op vanaf een imposante berg, waarbij de foto's de hoogteverschillen zoals je die op dat moment ervaart natuurlijk nooit goed kunnen weergeven.




Aan het einde van de route hebben we natuurlijk de beschermheilige van Catalonië, "La Moreneta", oftewel de zwarte madonna, met een bezoekje vereerd. Beter laat dan nooit..



(met dank aan Eduard en Wino voor de foto's)