De tuin van Palau de Les Heures

Ze zijn er gelukkig nog, die plekken in Barcelona waarvan het je eerst verbaasd dat het er zo rustig is, en waarvan je daarna je gelukkig prijst dat het er juist nog zo lekker rustig is.

De tuin van Palau de les Heures is een perfecte plek om op een bankje een boek te lezen, of gewoon even te zitten terwijl je over de vijvertje en palmbomen uitkijkt.


Palau de Les Heures betekent letterlijk het ‘Paleis van de Klimop’. Het Paleis en zijn tuin waren oorspronkelijk bedoeld als een rustige plek in de stijl van het ‘noucentisme’ (een brede culturele stroming aan het begin van de 20e eeuw).

In 1894 gaf de rijke industrieel Josep Gallart Forgas aan de architect August Font i Carreras opdracht om het Paleis de Les Heures te ontwerpen als buitenverblijf voor zichzelf en zijn familie.
Deze architect is een van degenen geweest die de voorgevel van de Kathedraal van Barcelona hebben afgebouwd aan het eind van de 19e eeuw.

Tijdens de Spaanse burgeroorlog was het paleis het onderkomen van Lluís Companys, de toenmalige president van Catalonië, die hier ook zijn schuilkelder had.
Het verhaal gaat dat de toenmalige eigenaar (zoon van Josep Gallart) tijdens de burgeroorlog gedetailleerde informatie aan de, in dienst van Franco opererende, Duitse Luftwaffe heeft doorgespeeld. Dit om een einde te maken aan zijn eigen huis (waar hij uit verjaagd was) en de daarin aanwezige Catalaanse president.

Het bombardement is er nooit van gekomen omdat volgens de Duitse generaal de omgeving ongeschikt was om dit met precisie uit te voeren. Na de burgeroorlog kreeg de eigenaar zijn paleis weer terug en verkocht het vervolgens aan de gemeente.
In de 70-er jaren was er sprake van dat het inmiddels vervallen paleis de ambassade van de Sovjet-Unie zou worden, maar de vraagprijs bleek te hoog.

Eind jaren 80 heeft de universiteit van Barcelona het Paleis en het bijbehorende park samen met de Stichting ‘Bosch i Gimpera’ flink opgeknapt na enkele jaren van leegstand. In 1992 werd het gebouw heropend door de koning en koningin van Spanje. Het doet nu dan ook dienst als universiteitsgebouw voor post-doctorale opleidingen.
De zeer goed verzorgde tuin van het paleis is sinds 1998 dagelijks vanaf 10 uur tot zonsondergang toegankelijk voor publiek.
Heb je zin om onder begeleiding deze en andere verborgen plekken van Barcelona te bezoeken kijk dan hier.

Wandelen naar Montserrat

"Je zou toch naar Montserrat lopen als onze zoon geboren was?".
Deze zin was voor mij bestemd vorig jaar vlak voor Pasen. Inderdaad, 6 maanden daarvoor had ik dat half serieus, half voor de grap gezegd. Na 's avonds wat route-informatie te hebben uitgeprint vertrok ik dan ook vol goede moed een dag later, op goede vrijdag, om 6 uur 's ochtends, met als bestemming deze mysterieuze berg die op heldere dagen vlakbij Barcelona lijkt te liggen.

10 uur later bevond ik mij zo'n 40 kilometer verderop, in het treinstation van Olesa de Montserrat, dichtbij de voet van de berg Montserrat waar zich het gelijknamige klooster bevindt. Geen blaren op de voeten, geen zonnesteek, zelfs niet al te pijnlijke kuiten, maar wel 2 knieholtes die door messteek-achtige pijnscheuten werden getroffen. Waarschijnlijk het gevolg van een magere (zeg maar geen) voorbereiding en in een te hoog tempo van de heuvels willen afdalen.
Terwijl de trein en metro mij in een uur naar huis brachten bedacht ik me dat ik het laatste stuk van 13 kilometer binnenkort wel zou afmaken.

Eergisteren, een jaar later en wederom vlak voor Pasen, was het zover. Ik bevond mij opnieuw bij het treinstation van Olesa de Montserrat om mijn belofte in te lossen, dit keer in het gezelschap van 2 reisgenoten.

Waar de eerste etappe vooral lastig was door de gebrekkige, veelal niet bestaande, richtingaanduiding, daar bleek het laatste gedeelte van de ook wel als GR6 bekend staande wandeling een voor mensen met hoogtevrees ongeschikte smalle flink stijgende paadjes in petto te hebben.

Na een relatief vlakke aanloop sta je voor een berg die je de adem beneemt, en je vraagt je af hoe je daar in hemelsnaam tegenop gaat wandelen. Het antwoord is simpel, je gaat vrijwel recht omhoog....


De steile, maar prachtige route levert wel spectaculaire uitzichten op vanaf een imposante berg, waarbij de foto's de hoogteverschillen zoals je die op dat moment ervaart natuurlijk nooit goed kunnen weergeven.




Aan het einde van de route hebben we natuurlijk de beschermheilige van Catalonië, "La Moreneta", oftewel de zwarte madonna, met een bezoekje vereerd. Beter laat dan nooit..



(met dank aan Eduard en Wino voor de foto's)

Turo Park, een lente-oase in Barcelona

Toeristen die voor het eerst Barcelona met de auto bezoeken en dit via de "Diagonal" doen (de straatnaam dekt exact de inhoud), weten het zich misschien nog wel te herinneren. Vanaf de snelweg word je via 4 banen de stad binnengeloodst en vervolgens word je gelanceerd op een grote rotonde waar iedereen voorrang denkt te hebben. Deze rotonde bevindt zich op het verder statige plein Francesc Macia.

Degenen die in alle verwarring per ongeluk deze rotonde driekwart rond nemen, rijden dan niet alleen één van de elite-wijken van Barcelona binnen, of zoals de Spanjaarden zeggen; de wijk waar de "pijos" wonen (spreek uit piegos), maar rijden ook na 300 meter recht tegen een charmant park aan. Echt een oase als je net van de Diagonal afkomt.

Voor degenen die fietsend of wandelend in deze hoek van Barcelona verzeild raken is dit park de perfecte tussenstop om even wat te lezen op de vele bankjes, om in het gras te liggen (zoals veel medewerkers van nabij gelegen winkels/bedrijven doen), of om wat te eten en te drinken op het terras in het midden van het park.


Als je een bank uitzoekt aan de rand van de vijver kun je meestal de schildpadden op elkaar gestapeld zien liggen zonnen.
Kies je voor een leesplek aan de andere kant van het park dan zul je vooral veel Zuid-Amerikaanse dames met opvallend blonde kinderen langs zien lopen. Vele families in deze wijk hebben nog een dienstmeisje of op zijn minst een full-time babysitter.

Al met al een goede plek om eens rustig een van de vele andere kanten van Barcelona te bekijken en in je op te nemen.

Fietsen en bellen op de Ramblas

Het overkomt waarschijnlijk iedereen wel eens; je doet zelf iets wat je bij anderen altijd afkeurt.
Zo vind ik het zelf een belachelijk gezicht (en nog gevaarlijk ook) als ik iemand al fietsend mobiel zie bellen. Wat moet je dus doen als jouw mobiel in je jaszak afgaat terwijl je aan het fietsen bent? Juist, afstappen en opnemen of doorfietsen en de telefoon laten rinkelen, precies datgene wat ik gisteren niet deed.
Al telefonerend fietste ik over de Ramblas toen mij de pas werd afgesneden door een sportieve zwarte auto, net toen ik het gesprek wilde beëindigen. Terwijl op 5 meter afstand nietsvermoedende toeristen hun zakken werden gerold werd ik door 2 politie-agenten terecht gewezen en bekeurd wegens "het besturen van een voertuig terwijl ik een mobiele telefoon aan het gebruiken was".

Mijn eerste reactie was dat er op de Ramblas wel zwaardere vergrijpen plaatsvinden dan mobiel telefoneren, maar ik moet natuurlijk niet zeuren, eigen schuld dikke bult..
Hopelijk gaat mijn boete van 45 Euro door de gemeente goed gebruikt worden.

Koninklijk bezoek

Gisterochtend, op weg van mijn huis naar de metro, stuitte ik op een zeer ongebruikelijk tafereel in onze gewoonlijk zeer rustige wijk.
Tientallen politie-agenten en streng kijkende mannen met zonnebril in pak waren druk doende met allerlei activiteiten die je doorgaans alleen in James Bond films ziet, zoals putdeksels oplichten, parkeerplaatsen afzetten en "onopvallend" op de uitkijk staan.


Ik grapte nog tegen een van mijn oudere buurtbewoners die dit alles rustig stond te bekijken dat de koning zeker langs kwam, maar hij reageerde serieus en legde mij uit dat alleen de koningin Sofia op bezoek kwam, zonder haar man.

Toen ik 's middags terugkwam was het een drukte van belang bij de metro-uitgang waar tevens de ingang is van het nieuwe ziekenhuis voor ernstig zieke ouderen, zoals Alzheimerpatiënten, en inmiddels ben ik erachter wat de reden van het hooggeëerde bezoek was. Het ziekenhuis dat al een jaar open is, werd gisteren officieel geopend door Koningin Sofia, de Spaanse minister Corbacho, burgemeester van Barcelona Jordi Hereu en zowel de huidige president van Catalonië Montilla alsook de ex-president (en tevens Alzheimer-patiënt) Pasqual Maragall.
(Bovenstaande foto is afkomstig van El Pais Digital)

Na het nemen van de foto hieronder keken de mensen van de beveiligingseenheid op het dak van het ziekenhuis even raar mijn richting uit toen ze zagen dat zijzelf vanuit de hoogte geobserveerd werden in plaats van andersom.

Casa Fuster maakt zich op voor de Oscaruitreiking

De Oscaruitreiking van 2009 wordt in Barcelona met veel meer belangstelling gevolgd dan gebruikelijk. Penélope Cruz is voor haar rol in de film Vicky Cristina Barcelona namelijk genomineerd voor een Oscar.

Dat Barcelona opvallend genoemd wordt is geen toeval. De stad vormt namelijk een ansichtkaart-achtig decor voor de film, maar dat is niet de hoofdreden van de vermelding in de titel. De gemeente van Barcelona en het bestuur van het gebied Catalonië hebben tezamen namelijk 10% van het budget van de film bekostigd en hebben daarom bij de filmmaker Woody Allen een aantal voorwaarden bedongen, waaronder niet alleen de prominente aanwezigheid van de stad in de film zelf, maar ook in de titel.
Een Oscar zou daarom ook onverwachte publicitaire opbrengsten kunnen opleveren voor deze investering van 1,5 miljoen Euro's.

Een van de plekken waar de Oscaruitreiking live gevolgd zal worden is het prachtige Casa Fuster in de wijk Gracia. Dit indrukwekkende pand is 100 jaar geleden ontworpen door de modernistische toparchitect Domenech i Muntaner (tevens verantwoordelijk voor de meesterwerken Hospital de Sant Pau en Palau de la Música Catalana). Hij deed dit in opdracht voor de aristocraat Fuster die zijn echtgenote het meest spectaculaire gebouw van Barcelona wilde schenken.

Men organiseert een eerbetoon aan Woody Allen, die bij zijn bezoeken aan Barcelona hier al een aantal keren heeft opgetreden als jazz-klarinettist en een gewaardeerde bezoeker is aan dit gebouw dat inmiddels een 5-sterren hotel herbergt.

Mocht Penélope Cruz dan ook uiteindelijk haar felbegeerde Oscar winnen voor beste vrouwelijke bijrol, dan zullen ongetwijfeld in Casa Fuster en op andere plekken in Barcelona vele Champagne of Cava-flessen geopend worden.

Wijnproeverij Penedes

Deze week werd in Barcelona een open dag georganiseerd waar een zevental wijnproducenten uit het Spaanse wijngebied Penedes hun wijnen voor 2009 presenteerden.

Aanwezig waren de volgende bodega's:
- Albet i Noya met de wijnen "Syrah Col-lecio 2006", "Reserva Marti 2004" en "Finca la Milana 2005"
- Alemany I Corrio met de wijnen "Pas Curtei 2006" en "Sot Lefriec 2004"
- Augustus met de wijnen "Cabernet Franc 2006", "Chardonnay 2007" en "Syrah-Merlot 2007"
- Gramona met de wijnen "Rosat Primeur 2008", "Mas Escorpi 2008", "Gessami 2008", "Xarel-lo 2004" en "Vi de gel Gewurztraminer 2007"
- Can Feixes met de wijnen "Blanc Seleccio 2007", "Chardonnay 2005", "Negre 2005" en "Reserva Especial 2000"
- Gran Caus met de wijnen "Negre 2002", "Vinya la Calma 2005" en "Xarel-lo Pairal 2005"
- Pardas met de wijnen "Negre Franc 2006", "Xarel-lo 2007" en "Aspriu 2005"

Penedes staat vooral bekend als gebied waar enorme hoeveelheden Cava geproduceerd worden. De laatste jaren zijn er echter steeds meer bodega's die proberen kwalitatief hoogwaardige stille wijnen te produceren. Wat mij opvalt is dat van de 3 inheemse druivenrassen die normaal voor Cava gebruikt worden, de Xarel-lo steeds vaker op eigen kracht in de fles verschijnt, en zelfs een paar keer met wat hout-lagering. De Xarel-lo's van de proeverij vond ik prima te drinken, sympathiek, maar niet super.

Het gemiddelde niveau van de wijnen op de open dag vond ik goed, al zijn het naar mijn mening geen absolute toppers (1 of 2 uitzonderingen daargelaten). Bij een groot aantal rode wijnen had ik ook de indruk dat ze nu nog wat jong zijn, of dat ze een wat langere tijd in de karaf hadden mogen blijven. Dit was vooral het geval bij de wijnen van Pardas. Over het algemeen was ik het meest onder de indruk van de (biologische) wijnmaker Albet i Noya, terwijl Alemany i Corrio de meest aparte wijnen had.

Ik heb niet alle wijnen kunnen proeven, maar gebaseerd op degenen die ik heb geproefd is dit mijn persoonlijke top 5:
1. Albet i Noya, Finca La Milana 2005
2. Alemany i Corrio, Sot Lefriec 2004
3. Albet i Noya, Syrah Col-lecio 2006
4. Albet i Noya, Reserva Marti 2004
5. Gramona Mas Escorpi 2008

Bijzonderheden:
- de Gran Caus Vinya La Calma (Chenin Blanc!) vond ik een aangename wijn met een lange afdronk, waar de zuren wat mij betreft echter te prominent aanwezig waren. Om mij heen hoorde ik echter uitsluitend lyrische commentaren, dus mijn smaak/mening kwam duidelijk niet overheen met die van de overige aanwezigen wat deze wijn betreft.
- De Pas Curtei 2006 had een geur die nog het meest weg had van... bloemkool.
- De Gramona Vi de gel Gewurztraminer is een heerlijke dessertwijn (Eiswein) die ik als enige dessertwijn uit mijn top-5 heb gelaten maar er eigenlijk in had moeten staan.