Onbekend Barcelona

Alhoewel het dankzij de populariteit van Barcelona steeds moeilijker wordt om ze te vinden zijn ze er nog wel; de plekjes waar nog nooit een toerist is geweest.

Steeds meer mensen die Barcelona bezoeken, willen wel iets anders zien dan de populaire plekken als La Sagrada Familia, La Rambla of de Gotische wijk. Wijken als Barceloneta en Gracia worden in toenemende mate bezocht door herhaalbezoekers die de minder toeristische kant van Barcelona willen zien.
Ondanks dat je daar als tourist minder kans hebt om landgenoten tegen het lijf te lopen is het niet zo dat dit uitgesloten is, op elk afgelegen plekje op de wereld loop je namelijk het ¨risico¨ andere Nederlanders op jouw weg te vinden en beide wijken zijn hard op weg om door toeristen cool en authentiek te worden gevonden. Het zijn ook nog eens interessante wijken, dus waarom niet.

Maar, zoals beloofd, ze zijn er nog echt wel, de bijzondere plekjes waar je geen toerist tegenkomt. Afgelopen weekend kwam ik zo´n verborgen juweeltje tegen.

Nu de sneeuw van vorige week compleet was weggesmolten en het met 16 graden en een heldere lucht lekker wandelweer was, besloot ik om een wandeling te maken vlak bij mijn huis.
Na zo´n 15 minuten lopen in de groene heuvels van Collserola kwam ik langs een aantal bouwsels die ik al vaker voorbijgelopen was en die je volgens de huidige definities als barakken zou kunnen beschouwen.
De aandrang om het terrein van deze prachtig gelegen krotten op te gaan was mij tot dat moment altijd snel vergaan bij het horen van het aanhoudende geblaf van de honden op het terrein. Dit keer besloot ik echter door te zetten, mede omdat buurtbewoners mij hadden verteld dat op dit terrein een kapel van meer dan 1000 jaar oud te vinden was.

Na het geblaf van (na wat later bleek bejaarde en heel vriendelijke) herdershonden getrotseerd te hebben bevond ik mij voor de ingang van een kleine Ermita (oftewel kapel). Al snel kwam uit het aangrensende gebouw een nog niet geheel uitgeslapen man in een combinatie van camping-smoking, pijama en badjas naar mij toe. Op mijn vraag of dit de Ermita van Sant Cebria was werd bevestigend geantwoord en werd mij de wedervraag gesteld of ik soms naar binnen wilde. Dat leek mij een goed plan.
Na tussen de vreedzaam samenlevende honden en katten gewacht te hebben kwam de ¨beheerder¨ aan met de sleutels en opende het heiligdom.

Op basis van de buitenkant verwachte ik een afbraakpand te gaan betreden, maar de binnenkant bleek in redelijk goed onderhouden staat te verkeren en er als een miniatuurkerkje uit te zien, zoals de meeste Ermita´s. De beheerder met de naam Eugeni bleek zeer sympathiek te zijn en vertelde vol enthousiasme over de geschiedenis van de Ermita de Sant Cebrià i Santa Justina, zoals de kapel officieel heet.
De eerste bewijzen van het bestaan gaan terug naar de 12e eeuw, maar men gaat ervan uit dat deze Ermita zeker al in de 11e eeuw bestond en dat hier eeuwen eerder een godshuis had gestaan.
Naast de beelden van de heiligen waar de Ermita haar naam aan dankt staat er ook een beeld van Franciscus van Assisi, die de Ermita ooit bezocht. Haar hoogtijdagen beleefde deze kapel in de 15e eeuw, toen meerdere nationale beroemdheden de kapel hebben bezocht. Nu is dat moeilijk voor te stellen, in de huidige chaotische ambiance. Het heeft echter wel zijn charme en het is weer eens wat anders dan de omgeving van de Sagrada Familia of de kathedraal van Barcelona, met hun miljoenen bezoekers per jaar.
Na afscheid genomen te hebben van Eugeni, die weigerde een kleine bijdrage voor het onderhoud van de Ermita aan te nemen, vervolgde ik mijn weg terug naar huis met weer een ervaring rijker.