De gouden gloed keert terug in het Parc de la Ciutadella

Het Parc de la Ciutadella is een klassieker in onze fietstour door Barcelona, en niet voor niets, want het is het meest sympathieke park van Barcelona.

Een van de grootste bezienswaardigheden van dit park, de monumentale Cascade, stond echter jarenlang in de steigers. In de afgelopen maanden zijn de doeken en steigers beetje bij beetje afgebroken en zien we nu dat het beeld van Venus, de waterspuwende draken en andere fonteinen weer in ere zijn hersteld en dat de heroïsche gevechtskar met paarden aan de bovenkant van het gebouw de roetzwarte kleur van de afgelopen decennia heeft ingeruild voor oorspronkelijke gouden bedekking.

Alle bezoekers kunnen dus nu weer genieten van deze Cascade in de oorspronkelijke staat van ruim 100 jaar geleden, waar de jonge Gaudi ook nog een helpende hand in heeft gehad.

Het Parc de la Ciutadella is eigenlijk het enige park van de stad dat veel plekken heeft waar je op het gras kunt zitten en waarbij je tegelijkertijd de schaduw op kunt zoeken van de vele (palm)bomen die het park rijk is. Je kunt er zelfs een bootje huren om de kleine en zeer ondiepe vijver te bevaren.

Omdat het dichtbij het oude centrum ligt en ook nog het grootste park binnen de stad is, is het dan ook zeer populair bij de lokale bevolking. In het weekend zul je er veel gezinnen en stelletjes aantreffen, terwijl doordeweeks met name studenten dit park weten te vinden. Vanaf april t/m oktober kun je hier vrijwel gegarandeerd in je T-shirt picknicken, hetgeen ook veelvuldig gebeurt en heel vaak klinkt er muziek van een groep muzikanten die de feestvreugde in het park nog eens verhogen.

Op de plek van het huidige park heeft respectievelijk eerst een oude wijk van Barcelona gestaan, vervolgens een grote citadel die tot doel had de stad onder controle te houden, dat op haar beurt eind 19e eeuw vervangen werd door het vriendelijke park dat het nu is. Je vindt er naast de Cascade veel kunstwerken en monumentale gebouwen waaronder het Paleis van de 3 draken dat door een belangrijke tijdgenoot van Gaudi, Domenech i Muntaner, voor de wereldtentoonstelling van 1888 is gebouwd.

Als je de relatieve rust vlak bij het centrum van Barcelona probeert te vinden in een groene omgeving, moet je dit park zeker met een bezoekje vereren.

Bezoek aan Cava-producent Freixenet

20 jaar geleden zag ik ze al in de Nederlandse supermarkten staan, naast andere flessen bubbeltjeswijn:
Donkere flessen met daarop dreigende teksten als Cordon Negro en Freixenet. Op dat moment wist ik weinig van Spanje en van Spaanse wijn en had ik geen idee dat Freixenet een bodega was die toen al grootschalig het Spaanse alternatief voor Champagne produceerde.
In de jaren 50 heette deze drank ook nog Champan of (op zijn Catalaans) Xampan, maar na protesten van franse zijde moest men een andere naam verzinnen en kwam men uit op de naam Cava.

Afgelopen week bezocht ik het hoofdkwartier van Freixenet. Een modernistisch, opvallend gebouw, aan het spoorwegstation van de hoofdstad van de Cava; Sant Sadurni d'Anoia, op 40 kilometer van Barcelona.

Nu is Freixenet niet de oudste Spaanse Cavaproducent. Die eer wordt opgeëist door buurman en grote concurrent Codorniu, waar ik vorig jaar op bezoek ben geweest, maar wel degene die de grootste hoeveelheden Cava verkoopt. Dit is voornamelijk te danken aan de verkopen buiten Spanje, waar Freixenet zijn grote concurrent de loef afsteekt.
In Spanje is Freixenet superbekend, niet in het minst door de jaarlijkse reclamecampagnes tijdens de kerst/nieuwjaarsperiode waar men vanaf 1977 bekende personen zols Liza Minelli, Gene Kelly, Paul Newman, Sharon Stone, Kim Basinger, Penelope Cruz en Martin Scorcese voor heeft ingeschakeld.
Freixenet verkoopt 200 miljoen flessen Cava per jaar en heeft in zijn kelders (oftewel Cavas in het Spaans, vandaar de naam) een kleine 120 miljoen flessen die liggen te rijpen om in de komende jaren op de markt te worden gebracht. Verder liggen de meest bijzondere exemplaren uit het verleden ook nog te wachten op een bijzondere gelegenheid om geopend te worden.

Een bezoek aan Freixenet gaat dan ook, net als bij buurman Codorniu, gepaard met een treinritje door de kelders waar inderdaad onafzienbare rijen met flessen liggen.
Tijdens de rondleiding was duidelijk te zien dat Freixenet een geoliede verkoopmachine is, gebaseerd op de fundamenten die door de familie Ferrer in het begin van de 20e eeuw gelegd zijn. De rondleiding zelf werd door een vriendelijke medewerker gedaan, maar het was duidelijk te zien dat dit echt op de automatische piloot ging.

Het meest verbazingwekkende moment maakte ik echter mee toen werd verteld hoe de man die Freixenet in de eerste helft van de 20e eeuw op het succesvolle Cavapad had gezet aan zijn einde was gekomen.
In niet meer dan 10 seconden werd slechts gemeld dat Freixenet bijna op had gehouden te bestaan nadat deze Pere Ferrer in 1936, samen met zijn oudste zoon, in de Spaanse burgeroorlog was omgekomen. Het bedrijf is uiteindelijk gered door zijn weduwe (Dolors Sala, waar de Freixenet Cava DS naar genoemd is) en haar dochter. In de jaren 50 is het vervolgens op het internationale succespad gezet door kleinzoon Josep Ferrer. Maar hoe is de oude Pere Ferrer dan omgekomen vraag je je af?

Zoals gebruikelijk wordt er hier weinig ruchtbaarheid gegeven aan zaken die tijdens de burgeroorlog (1936-1939) en tijdens de Franco-dictatuur daarna (1939-1975) zijn voorgevallen.
Thuisgekomen was het op Internet dan ook even goed zoeken, maar uiteindelijk kwam ik erachter dat vader en zoon zonder enig vorm van proces tijdens het begin van de burgeroorlog met nog 22 anderen uit het dorp geëxecuteerd zijn. En dan niet door Falangisten van Franco, maar door zijn democratisch gekozen tegenstanders. Een aantal van deze executeurs zijn op hun beurt in 1939 weer door de mannen van Franco op dezelfde manier aan hun einde gekomen. Zo blijkt weer eens dat de 20e-eeuwse
Spaanse geschiedenis absoluut geen zwart-wit verhaal is, vandaar dat een groot bedrijf als Freixenet nog steeds in Spanje gevoeligheden wil vermijden en men zelfs over het overlijden van de oprichter er het zwijgen toe doet.

Dan weer terug naar de tour, en waar het eigenlijk om te doen is bij een bezoek aan een wijnmaker; het proeven van de wijnen.

Aan het einde van de tour kregen wij eerst een glas Cordon Negro voorgezet, samen met Carta Nevada het commerciële succesnummer van Freixenet in Spanje, maar vooral in het buitenland. Voor mij is dit een Cava die prima te drinken is, maar niet echt bijzonder. Een fles Cordon Negro kost in Spanje in de supermarkt tussen de 6 en 7 Euro.
Na dit aperitief nog eens 2 meer bijzondere Cava's gedronken. Als eerste de eerder genoemde Cuvee D.S. Brut Reserva. Een Cava die 4 jaar op de fles gerijpt is en hier in de winkel rond de 20 Euro kost. Een bijzondere Cava met een lange afdronk, maar
niet helemaal mijn ding. Is niet zo fris zoals ik graag een Cava drink en smaakt een beetje belegen naar mijn smaak. Ik was meer gecharmeerd van de Reserva Real, speciaal voor het Spaanse koningshuis in het leven geroepen, die in de Spaanse wijnhandel voor rond de 25 Euro verkocht wordt. Een complexe, maar toch frisse, droge, Cava met karakter.
Al met al is Freixenet een bodega waar je ontzag voor mag hebben gezien hun commerciële aanpak en hun succes, maar vind ik het zelf toch interessanter om bij kleinere, meer intieme bodega's op bezoek te gaan, waar je nog echt een persoonlijke behandeling krijgt.