Het verboden pad is niets meer en niets minder dan een onverharde weg bij mij in de buurt die op gegeven moment overgaat in een bospad. Waarom dan verboden? Omdat er op gegeven moment op 2 pilaren aan weerskanten van het pad in dreigende taal staat geschreven dat het hier om een privéterrein gaat, dat betreding op eigen risico is en dat er gevaarlijke honden loslopen.
Genoeg redenen om niet voorbij de pilaren te gaan, zo dacht ik 3 jaar geleden toen ik hier voor het eerst mee geconfronteerd werd.
Hierna heb ik nog bij buurtbewoners geïnformeerd wat zij hiervan wisten. Een aantal vertelde me dat ik hier in principe me niets van aan moest trekken, maar andere bewoners wisten me te verzekeren dat er inderdaad verschillende, nogal agressieve, honden het terrein bewaakten.
Het pad bleef toch een zekere aantrekkingskracht op mij uitoefenen omdat het de snelste weg is om vanaf mij woning rechtstreeks de toppen van de Collserola heuvelrug wandelend te bereiken.
Een paar maanden gelden merkte ik dat de bewegwijzering in Collserola, het beschermde natuurpark, cq. de groene longen van Barcelona, vernieuwd waren.
De bewegwijzering in Barcelona is niet zoals in Nederland, waar je bij vrijwel elke afslag geholpen wordt.
Hier staat aan het begin van het traject op mooi vormgegeven bordjes aangegeven welke weg je in moet om een bepaalde plek te bereiken, waarna je kilometerslang en vele splitsingen verder compleet aan je lot wordt overgelaten.
Maar toch, het feit dat de nieuwe wegwijzers aangaven dat de Collserola-toppen via "mijn" verboden pad bereikt kon worden gaf me toch weer nieuwe moed om het na 3 jaar nog een keer te proberen.
Bedacht op mogelijk hondengegrom passeerde ik de pilaren met de dreigende taal.
Het pad werd steeds smaller en zoals verwacht moest ik een paar keer op een splitsing gokken welke kant uit te gaan. De nu hoognodige wegwijzers waren in geen velden of wegen te bekennen.
Het pad leidde me langs een zeer groene omgeving en tevens langs een oude, zo te zien lang verlaten, fabriek die ik hier absoluut niet verwacht had.
Tevens kwam ik langs een paar afgelegen (land)huizen, waarvan een aantal zo te zien bewoond, maar nog steeds geen geblaf.
Verder omhoog gelopen zag ik op 100 meter afstand boven mij nog een huis, met een oudere man die net naar buiten kwam.
Voor de zekerheid toch maar hard geroepen of ik het pad kon volgen dat langs zijn deur ging. Ja, dat kon. Bij het oude huis aangekomen besloot ik een praatje te maken en hem de eigenlijk overbodige vraag te stellen of hij hier woonde.
Ja, was het antwoord. Sinds 4 maanden. Voor die tijd was het huis bewoond geweest door een man met ruim 20 honden.
De politie had het huis ontruimd, met honden en al, omdat niemand langs het huis durfde te lopen, en nu woonde hij hier.
Ik ging naast hem staan om van het uitzicht te genieten, een groen dal dat zich uitstrekt tot "mijn" wijk, daarachter de rest van Barcelona en verderop de Middellandse zee.
Fantastisch, of zoals de nieuwe bewoner mij meedeelde, met zo'n uitzicht heb je geen TV nodig.
Hierna vervolgde ik het inmiddels wel heel smalle bospad en na 10 minuten kwam ik op de mij bekende "Passeig des Aigues" uit. Nog even genoten van het uitzicht op zee en landinwaarts van de besneeuwde bergtoppen van Montseny en de beroemde kloosterberg Montserrat.
Ik kon weer de 30 minuten wandeling terug naar huis aanvaarden in de wetenschap dat het mysterie van het verboden pad eindelijk was opgelost.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten