Sneeuw in Barcelona

In Nederland wordt weliswaar geschaatst, maar in Barcelona is het dit jaar begin januari ook volop winter.
Het is niet gebruikelijk dat de maximum-temperatuur hier onder de 10 graden duikt, maar in deze winter is het voor Barcelona-begrippen tot nu toe best fris te noemen en hoor je mensen op straat continu klagen over de bittere kou. In dit verband is het handig om te weten dat een temperatuur van 8 graden voor de gemiddelde Barcelonees gelijk aan Siberische vrieskou.
In de centrum van de stad valt vrijwel nooit sneeuw dat langer dan een uur blijft liggen, gemiddeld 1x in de 20 jaar. Maar zelf woon ik tegen de heuvels aan die Barcelona van het binnenland afscheiden en hier komt sneeuw iets vaker voor.
En zowaar: Vanochtend zag ik voor het eerst sinds 3 jaar weer eens sneeuw liggen toen ik het raam uitkeek.

Geen enorme hoeveelheden, maar toch voldoende om van aardige uitzichten te kunnen genieten, ondanks de grauwe bewolking
die er boven de stad hangt.


Als ik vanaf huis bovendien een half uurtje omhoog loop, kan ik ook Montserrat mysterieus mooi zien liggen, en zelfs de besneeuwde Pyreneeën.


Nu maar afwachten of het weer 3 jaar duurt voordat het hier opnieuw wit is.

Dhub en Torre Agbar

Bovenstaande titel slaat niet op een muziekstroming en bevat ook geen Arabische kreten, het gaat hier om een toekomstige en huidige eyecatcher van Barcelona.
Vorige maand schreef ik nog over de eigenaardige bouwvallen naast Torre Agbar (AgBar staat voor Aigues de Barcelona, oftewel het waterleidingbedrijf van deze stad) en vroeg ik me af hoelang het zou duren voordat deze woningen tegen het omringende afgraaf -en bouwgeweld stand zouden houden. Bovendien was ik benieuwd naar wat er voor in de plaats zou komen.

Afgelopen week stond het antwoord hierop in de krant. Waar de was met zeer alledaagse kleren nu nog uit de ramen hangen, zal vanaf 2009 het "Disseny Hub Barcelona" gebouwd worden, ofwel Dhub. In 2011 zou het gebouw klaar moeten zijn.
De afgelopen jaren staat het nogal modern om af en toe een Engels woord in het Catalaanse zakenleven te gebruiken, vandaar deze Catalaans/Engelse mengelmoes.

Als we de virtuele maquettes (zie hieronder) mogen geloven wordt het in ieder geval heel wat anders dan het gebouw dat er nu staat (zie middelste foto) en volgens "El Periodico de Catalunya" wordt dit het centrum van activiteiten op het gebied van modern design en communicatie.
Een grotere tegenstelling tussen heden en verleden op het gebied van bouwdesign is in ieder geval niet mogelijk.





Copyright foto's: BIMSA

Het verboden pad

Al een tijdje had ik in mijn achterhoofd om een hernieuwde poging te wagen het "verboden" pad te betreden en vandaag kwam het er eindelijk van.
Het verboden pad is niets meer en niets minder dan een onverharde weg bij mij in de buurt die op gegeven moment overgaat in een bospad. Waarom dan verboden? Omdat er op gegeven moment op 2 pilaren aan weerskanten van het pad in dreigende taal staat geschreven dat het hier om een privéterrein gaat, dat betreding op eigen risico is en dat er gevaarlijke honden loslopen.
Genoeg redenen om niet voorbij de pilaren te gaan, zo dacht ik 3 jaar geleden toen ik hier voor het eerst mee geconfronteerd werd.
Hierna heb ik nog bij buurtbewoners geïnformeerd wat zij hiervan wisten. Een aantal vertelde me dat ik hier in principe me niets van aan moest trekken, maar andere bewoners wisten me te verzekeren dat er inderdaad verschillende, nogal agressieve, honden het terrein bewaakten.

Het pad bleef toch een zekere aantrekkingskracht op mij uitoefenen omdat het de snelste weg is om vanaf mij woning rechtstreeks de toppen van de Collserola heuvelrug wandelend te bereiken.
Een paar maanden gelden merkte ik dat de bewegwijzering in Collserola, het beschermde natuurpark, cq. de groene longen van Barcelona, vernieuwd waren.
De bewegwijzering in Barcelona is niet zoals in Nederland, waar je bij vrijwel elke afslag geholpen wordt.
Hier staat aan het begin van het traject op mooi vormgegeven bordjes aangegeven welke weg je in moet om een bepaalde plek te bereiken, waarna je kilometerslang en vele splitsingen verder compleet aan je lot wordt overgelaten.
Maar toch, het feit dat de nieuwe wegwijzers aangaven dat de Collserola-toppen via "mijn" verboden pad bereikt kon worden gaf me toch weer nieuwe moed om het na 3 jaar nog een keer te proberen.

Bedacht op mogelijk hondengegrom passeerde ik de pilaren met de dreigende taal.
Het pad werd steeds smaller en zoals verwacht moest ik een paar keer op een splitsing gokken welke kant uit te gaan. De nu hoognodige wegwijzers waren in geen velden of wegen te bekennen.
Het pad leidde me langs een zeer groene omgeving en tevens langs een oude, zo te zien lang verlaten, fabriek die ik hier absoluut niet verwacht had.


Tevens kwam ik langs een paar afgelegen (land)huizen, waarvan een aantal zo te zien bewoond, maar nog steeds geen geblaf.

Verder omhoog gelopen zag ik op 100 meter afstand boven mij nog een huis, met een oudere man die net naar buiten kwam.
Voor de zekerheid toch maar hard geroepen of ik het pad kon volgen dat langs zijn deur ging. Ja, dat kon. Bij het oude huis aangekomen besloot ik een praatje te maken en hem de eigenlijk overbodige vraag te stellen of hij hier woonde.
Ja, was het antwoord. Sinds 4 maanden. Voor die tijd was het huis bewoond geweest door een man met ruim 20 honden.
De politie had het huis ontruimd, met honden en al, omdat niemand langs het huis durfde te lopen, en nu woonde hij hier.
Ik ging naast hem staan om van het uitzicht te genieten, een groen dal dat zich uitstrekt tot "mijn" wijk, daarachter de rest van Barcelona en verderop de Middellandse zee.
Fantastisch, of zoals de nieuwe bewoner mij meedeelde, met zo'n uitzicht heb je geen TV nodig.

Hierna vervolgde ik het inmiddels wel heel smalle bospad en na 10 minuten kwam ik op de mij bekende "Passeig des Aigues" uit. Nog even genoten van het uitzicht op zee en landinwaarts van de besneeuwde bergtoppen van Montseny en de beroemde kloosterberg Montserrat.
Ik kon weer de 30 minuten wandeling terug naar huis aanvaarden in de wetenschap dat het mysterie van het verboden pad eindelijk was opgelost.

El Gordo

El Gordo betekent weinig verheffend; de Dikke. Deze betekenis wordt al iets positiever als we het in de context brengen van 1 van de grootste Spaanse verslavingen: De loterij.
Op veel hoeken van de straat tref je ze aan, kleine hokjes met daarin iemand gepropt die loten verkoopt of speciale verkooppunten waar je 1001 verschillende soorten loterijen vindt die Spanje kent. Crisis of geen crisis, er is altijd een reden te bedenken om een lot te kopen, je wilt je toch niet de illusie ontnemen om er een keer met de hoofdprijs vandoor te gaan?

De moeder van alle Spaanse loterijen is zonder twijfel El Gordo de Navidad. Oftewel de Kerstdikkerd. De hoofdprijs ligt zo rond de 4 miljoen Euro, al moet je daarvoor wel een lot van 200 Euro kopen. Populairder zijn daarom de decimos (Een tiende lot) van "slechts" 20 Euro. Deze hoofdprijzen zijn ondanks de aanzienlijke hoogte van het bedrag niet de top van de wereld als het gaat om de verhouding inleg/hoogte van de hoofdprijs. Het geheim zit hem echter in het streekgebonden karakter van een nummer. Normaal gesproken wordt 1 lotnummer in 1 bepaalde stad of wijk verkocht. En aangezien 1 nummer uit 99 series kan bestaan valt er in totaal maar liefst een kleine 400 miljoen Euro op dit nummer. Hele wijken, dorpen of steden raken daarom in extase als op 22 december 2 kinderen van rond de 10-12 jaar het winnende nummer live op tv "zingen".
Een ander, voor mij nogal eigenaardig, fenomeen is de gewoonte om loten te kopen in steden of bij verkooppunten waar eerder een winnend lot is verkocht. Ikzelf heb de neiging om te denken dat er niet 2x achter elkaar een winnend lot op dezelfde plek wordt verkocht. In Spanje is men echter van het tegenovergestelde overtuigd. Vanaf november kun je op zomaar in een normale wijk een rij van tientallen mensen zien staan op het midden van de dag om een lot te kopen bij een "succesvol" verkooppunt.


Zelf heb ik 2 jaar geleden de proef op de som genomen door in 1 van de bekendste winnende dorpen van Spanje, Sort (hetgeen in het Catalaans "geluk" betekent), 4 loten voor mezelf en familie te kopen 4 maanden voor de trekkingsdatum. De eigenaar van dit verkooppunt zal de eerste Spaanse ruimtetoerist worden, en ik weet nu waar hij zijn geld vandaan haalt, de 80 Euro investering leverde uiteindelijk 0 Euro op...

Maar goed, nieuwe ronde, nieuwe kansen, dus morgen maar weer een lot kopen. Want als je dat niet doet wordt je door directe familie als een onverantwoordelijk persoon beschouwd, wie onthoudt zijn familie van de mogelijkheid om steenrijk te worden? Ik niet..

Torre Agbar en omgeving

Een van de gebouwen die het beeld van Barcelona veranderd heeft in de laatste jaren is de Torre Agbar.
Een gebouw waarover de meningen zeer verdeeld zijn, maar waarvan gezegd kan worden dat het in ieder geval opvalt.


De opvallende vorm leidt ertoe dat het door weinig Barcelonezen bij de officiële naam genoemd, de mogelijke bijnamen laat ik aan de fantasie van de lezer over.
Toen ik zo'n 2 jaar geleden voor het eerst in de buurt van de Torre Agbar kwam viel me vooral op dat het kunstwerk omringt werd
door oude bouwvallige gebouwen en loodsen. Dat deze bouwsels ten dode opgeschreven waren was toen al niet moeilijk te voorspellen.
En inderdaad, vorige week zag ik hijskranen druk in de weer met het voorbereiden van wat ongetwijfeld een flink complex gaat worden aan de zijkant van de Torre Agbar.
Wat me bij het bekijken van het bouwspektakel ook opviel, was dat er nog enkele oude bouwsels overeind stonden.
Ik weet niet hoelang de bewoners het nog volhouden, maar
het is een eigenaardig gezicht, 2 oude bouwsels tussen alle sloop- en bouwactiviteiten in. Ik ben benieuwd hoelang het duurt voordat ook hier een kantoortoren staat.

Hoe komt Barcelona aan zijn naam?

Een paar weken geleden kwam ik een artikel tegen in de Catalaanse krant "El Periodico de Catalunya", waarin antwoord werd gegeven op de bovenstaande vraag door Sebastià Riera, een vertegenwoordiger van het historisch archief van Barcelona.
Het opvallende van dit antwoord was dat er met grote stelligheid êên verklaring werd gegeven, terwijl ik mij nog vaag herinnerde dat er in de meeste reisgidsen meerdere mogelijkheden worden geopperd.

Voor de zekerheid maar eens wat publicaties uit de kast gehaald om te kijken wat men hiervan zegt.

Allereerst op Wikipedia gekeken, waar we het volgende tegenkomen:
"The foundation of Barcelona is the subject of two different legends. The first attributes the founding of the city to Hercules 400 years before the building of Rome and that it was rebuilt by the Carthaginian Hamilcar Barca, father of Hannibal, who named the city Barcino after his family, in the 3rd century BC. The second legend attributes the foundation directly to Hamilcar Barca."

2 mogelijkheden dus, waar in beide gevallen de vader van Hannibal als naamgever wordt aangegeven.

Dan de Lonely Planet Spain die slechts 2 zinnen aan de naamgeving heeft gewijd:
"Barcelona's origins are uncertain. It may have been founded by the Carthaginians in about 230 BC, taking the surname of Hamilcar Barca, Hannibal's father."
Hier gaat men met enige twijfel voor optie 2 van Wikipedia.
Hetzelfde kunnen we lezen in de reisgids Time Out. "Barcelona was supposedly named by the Carthaginians after Hannibal's father, Hamil Barca".

De reisgidsen beperken zich dus zeer summier tot êên verklaring voor de naam Barcelona, wel een beetje mager als daarna honderden pagina's vol worden geschreven over deze stad.

Vervolgens het boek "Historia de Barcelona" ingekeken. Verassenderwijs wordt hier geen melding gemaakt van de mogelijkheid dat Hannibal's vader de naamgever was, maar wel van de volgende 2 theorieen/legendes:
- Barcelona is gesticht door Hercules toen hij aankwam in 1 van de 9 boten met nieuws uit Griekenland, en deze aan wal zette aan de kust bij Montjuich. Omdat een vertaling van "negende boot" La Barca Nona is, zou hieruit de naam Barcelona naar voren zijn gekomen
- Barcelona is afgeleid van Barceno of Barkeno, wat de oorspronkelijke naam was van 1 of meerdere dorpen die zich voordat de romeinen voet aan wal zetten, bevonden op de plek van wat nu het oude centrum van Barcelona is.

Wat is nu de eenduidige verklaring waar volgens het historisch archief van Barcelona geen twijfel over kan bestaan? Deze komt in grote lijnen overeen met de tweede theorie van bovenstaand geschiedenisboek:
"Barcelona is afgeleid van het latijnse Barcino, dat op zijn beurt een fonetische afleiding is van het de Iberische naam van het laetaanse, pre-Romaanse dorp Barkeno.
Dit is te herleiden via muntstukken uit de 2e eeuw voor Christus waarop de naam Barkeno vermeld wordt."

De meest saaie theorie wint het in dit geval. Meer mystieke varianten zoals de vader van Hannibal en de 9e boot van Hercules worden nog wel genoemd als vage theorieen, maar belanden met grote stelligheid in de prullenbak.
Wat in de Lonely Planet, Time Out staat en wat op Wikipedia te lezen is wordt derhalve als onzin bestempeld..

Proeverij Bierzo-wijnen in Barcelona

17 september j.l. was ik bij de proeverij van Bierzo-wijnen in de wijnwinkel “Vinacoteca” in Barcelona.
Hierbij een verslag met als extraatje een verwijzing bij elke wijn naar de proefnotities van een meer professionele bezoeker die deze op de Verema-website heeft gepubliceerd (voor degenen die het Spaans enigszins machtig zijn).

Allereerst een korte sfeertekening. Vinacoteca is een zaak waar ik zo nu en dan mijn wijninkopen doe. Normaal gesproken lopen hier 10 a 15 klanten tegelijkertijd rond, maar toen ik om half 7 ‘s avonds de winkel binnenkwam stonden er al zeker 100 bezoekers met een gevuld wijnglas in de hand. Maar ja, de proeverij was dan ook gratis. Catalanen zijn af en toe net Nederlanders.

4 bodegas uit D.O. Bierzo (in het Noordwesten van Spanje) presenteerden in totaal 7 wijnen (allen van de Mencia-druif), in consumentenprijs variërend van 9,95 Euro tot 97,50 Euro. Voor de meeste wijnen geldt dat het absoluut geen allemansvrienden zijn, al hebben de wat “makkelijkere”, minder complexe wijnen in de prijsklasse van rond de 10 Euro zeker Parker-potentieel. De kleur meestal dieprood/paars en met een alcoholniveau van minimaal 13%.

Mijn eerste glas was een Paixar 2004, tevens de enige wijn van deze bodega op de proeverij.
Geur: bramen, bessen, leer, drop.
Smaak: De Paixar-man zag glimlachend mijn mond na de eerste slok samentrekken en nam mij de woorden uit de mond, een ware mineraal-explosie. Zeer heftig, indrukwekkend, maar op dit moment iets te wild voor mijn simpele smaak.
De pizarra-bodem heeft hier duidelijk zijn sporen achter gelaten. Wel heel anders dan in Priorat met een soortgelijke bodem (maar andere druiven en ander klimaat) waar de smaak op mij veel zachter overkomt.
Gezien de mening van de Spaanse expert begrijp ik deze wijn nog niet voldoende.
Rond de 8000 flessen geproduceerd, consumentenprijs 42,75 Euro.

Nummer 2, bodega Castro Ventosa die ook slechts 1 wijn presenteerde; de Valtuille Cepas Cenenarias 2005.
Geur: Bramen, bosvruchten, honing. De smaak was zacht, maar met een kruidige afdronk. Een prima wijn, maar ietwat vlakjes na de Paixar. Slechts 6000 flessen van gemaakt, consumentenprijs 39,50 Euro.
Expert-Proefnotitie is hier te vinden.

Nummer 3, de Pittacum Aurea 2005. Ik wilde eigenlijk met het kleinere broertje beginnen, de Pittacum 2005, maar toen ik doorhad dat men net de laatste fles van de Aurea aan het leegmaken was bedacht ik me snel. De fles was weliswaar gedecanteerd, maar omdat de fles nog niet zolang open was had ik bij het ruiken de indruk dat ik wat langer had moeten wachten, er kwam nog niet zoveel los. De smaak was zeer zacht, fris, elegant, al heb ik het idee dat de wijn nog wat verborgen hield. Een soepele afdronk.
Voor 25,80 Euro te koop in de winkel.
Expert-PN is hier te bekijken.

Nummer 4, Pittacum 2005. Zachte dropgeur. Ronde fluwelen smaak in de mond, licht bittere afdronk. Voor Parker waarschijnlijk een kiloknaller en ik vond deze ook zeer drinkbaar, al mist de wijn wat complexiteit.
Consumentenprijs 9,95.
Expert-PN is hier te bekijken.

Nummer 5, Descendientes de J. Palacios. Moncerbal 2005.
De bodega met de meeste wijnen (3), de duurste wijn en derhalve ook de tafel waar continu minimaal 10 personen geduldig op hun beurt stonden te wachten.
Elke wijn werd gedecanteerd en toen ik aan de beurt was, werd de topwijn van deze bodega net uitgeschonken. Dus toch maar weer met de topper beginnen i.p.v. onderaan.

Tot hilariteit van de aanwezigen kreeg iedereen ongeveer 1 vingerhoedje in zijn wijnglas. Met veel zelfbeheersing kon ik dit in 2 slokjes naar binnen werken.
Deze wijn, Moncerbal 2005, is een van de meest typische wijnen die ik ooit geproefd heb. De geur doet me enigszins denken aan Nederlandse moddergrond, teer, afijn; diep aardse zaken. De smaak is verbazingwekkend, aan de ene kant zouthout, honing, en iets kruidigs (mierikswortel?), maar tegelijkertijd proef je zaken die naar exotische vruchten, lychees, neigen. Zeer goede, indrukwekkende wijn, alhoewel niet mijn favoriet (zoals aangegeven, ik begrijp dit soort wijnen waarschijnlijk niet goed genoeg).
De consumentenprijs is trouwens ook niet alledaags: 97,50 Euro.
Expert-PN is hier te vinden.

Nummer 6, Descendientes de J. Palacios. Corullon 2005.
Nog een keer in de rij, en dit keer was de Corullon net bijgevuld. Geur, veenlucht, maar ook kruidig, specerijen. Een smaak vol tannines en tegelijkertijd ook zacht, met een fluwelen afdronk. Minder speciaal, maar wel meer in balans dan zijn duurdere broer.
Consumentenprijs: 37,50 Euro
Expert-PN is hier te vinden.

Nummer 7, Descendientes de J. Palacios Petalos del Bierzo 2007.
Net als bij de Corullon een gronderige geur met bosvruchten vermengd. Zeer zachte, fluwelen smaak, licht kruidig (muskaat). Het grote verschil met zijn grotere, duurdere broers is dat de afdronk sneller verdwijnt. Zeer plezierige wijn met wederom groot Parker-potentieel gok ik.
Consumentenprijs: 12,50 Euro
Expert-PN is hier te vinden.

Zoals ik meerdere proevers zag doen na afloop veegde ik mijn lippen na al dit geweld even af met een servetje. Een vetrode lipstick zou waarschijnlijk hetzelfde resultaat op hebben geleverd.
Om bij te komen van dit alles een verfrissend biertje gedronken op een nabijgelegen terras, met als consumentenprijs 1,50 Euro. Moet kunnen.