De tuin van Palau de Les Heures

Ze zijn er gelukkig nog, die plekken in Barcelona waarvan het je eerst verbaasd dat het er zo rustig is, en waarvan je daarna je gelukkig prijst dat het er juist nog zo lekker rustig is.

De tuin van Palau de les Heures is een perfecte plek om op een bankje een boek te lezen, of gewoon even te zitten terwijl je over de vijvertje en palmbomen uitkijkt.


Palau de Les Heures betekent letterlijk het ‘Paleis van de Klimop’. Het Paleis en zijn tuin waren oorspronkelijk bedoeld als een rustige plek in de stijl van het ‘noucentisme’ (een brede culturele stroming aan het begin van de 20e eeuw).

In 1894 gaf de rijke industrieel Josep Gallart Forgas aan de architect August Font i Carreras opdracht om het Paleis de Les Heures te ontwerpen als buitenverblijf voor zichzelf en zijn familie.
Deze architect is een van degenen geweest die de voorgevel van de Kathedraal van Barcelona hebben afgebouwd aan het eind van de 19e eeuw.

Tijdens de Spaanse burgeroorlog was het paleis het onderkomen van Lluís Companys, de toenmalige president van Catalonië, die hier ook zijn schuilkelder had.
Het verhaal gaat dat de toenmalige eigenaar (zoon van Josep Gallart) tijdens de burgeroorlog gedetailleerde informatie aan de, in dienst van Franco opererende, Duitse Luftwaffe heeft doorgespeeld. Dit om een einde te maken aan zijn eigen huis (waar hij uit verjaagd was) en de daarin aanwezige Catalaanse president.

Het bombardement is er nooit van gekomen omdat volgens de Duitse generaal de omgeving ongeschikt was om dit met precisie uit te voeren. Na de burgeroorlog kreeg de eigenaar zijn paleis weer terug en verkocht het vervolgens aan de gemeente.
In de 70-er jaren was er sprake van dat het inmiddels vervallen paleis de ambassade van de Sovjet-Unie zou worden, maar de vraagprijs bleek te hoog.

Eind jaren 80 heeft de universiteit van Barcelona het Paleis en het bijbehorende park samen met de Stichting ‘Bosch i Gimpera’ flink opgeknapt na enkele jaren van leegstand. In 1992 werd het gebouw heropend door de koning en koningin van Spanje. Het doet nu dan ook dienst als universiteitsgebouw voor post-doctorale opleidingen.
De zeer goed verzorgde tuin van het paleis is sinds 1998 dagelijks vanaf 10 uur tot zonsondergang toegankelijk voor publiek.
Heb je zin om onder begeleiding deze en andere verborgen plekken van Barcelona te bezoeken kijk dan hier.

Wandelen naar Montserrat

"Je zou toch naar Montserrat lopen als onze zoon geboren was?".
Deze zin was voor mij bestemd vorig jaar vlak voor Pasen. Inderdaad, 6 maanden daarvoor had ik dat half serieus, half voor de grap gezegd. Na 's avonds wat route-informatie te hebben uitgeprint vertrok ik dan ook vol goede moed een dag later, op goede vrijdag, om 6 uur 's ochtends, met als bestemming deze mysterieuze berg die op heldere dagen vlakbij Barcelona lijkt te liggen.

10 uur later bevond ik mij zo'n 40 kilometer verderop, in het treinstation van Olesa de Montserrat, dichtbij de voet van de berg Montserrat waar zich het gelijknamige klooster bevindt. Geen blaren op de voeten, geen zonnesteek, zelfs niet al te pijnlijke kuiten, maar wel 2 knieholtes die door messteek-achtige pijnscheuten werden getroffen. Waarschijnlijk het gevolg van een magere (zeg maar geen) voorbereiding en in een te hoog tempo van de heuvels willen afdalen.
Terwijl de trein en metro mij in een uur naar huis brachten bedacht ik me dat ik het laatste stuk van 13 kilometer binnenkort wel zou afmaken.

Eergisteren, een jaar later en wederom vlak voor Pasen, was het zover. Ik bevond mij opnieuw bij het treinstation van Olesa de Montserrat om mijn belofte in te lossen, dit keer in het gezelschap van 2 reisgenoten.

Waar de eerste etappe vooral lastig was door de gebrekkige, veelal niet bestaande, richtingaanduiding, daar bleek het laatste gedeelte van de ook wel als GR6 bekend staande wandeling een voor mensen met hoogtevrees ongeschikte smalle flink stijgende paadjes in petto te hebben.

Na een relatief vlakke aanloop sta je voor een berg die je de adem beneemt, en je vraagt je af hoe je daar in hemelsnaam tegenop gaat wandelen. Het antwoord is simpel, je gaat vrijwel recht omhoog....


De steile, maar prachtige route levert wel spectaculaire uitzichten op vanaf een imposante berg, waarbij de foto's de hoogteverschillen zoals je die op dat moment ervaart natuurlijk nooit goed kunnen weergeven.




Aan het einde van de route hebben we natuurlijk de beschermheilige van Catalonië, "La Moreneta", oftewel de zwarte madonna, met een bezoekje vereerd. Beter laat dan nooit..



(met dank aan Eduard en Wino voor de foto's)