Dhub en Torre Agbar

Bovenstaande titel slaat niet op een muziekstroming en bevat ook geen Arabische kreten, het gaat hier om een toekomstige en huidige eyecatcher van Barcelona.
Vorige maand schreef ik nog over de eigenaardige bouwvallen naast Torre Agbar (AgBar staat voor Aigues de Barcelona, oftewel het waterleidingbedrijf van deze stad) en vroeg ik me af hoelang het zou duren voordat deze woningen tegen het omringende afgraaf -en bouwgeweld stand zouden houden. Bovendien was ik benieuwd naar wat er voor in de plaats zou komen.

Afgelopen week stond het antwoord hierop in de krant. Waar de was met zeer alledaagse kleren nu nog uit de ramen hangen, zal vanaf 2009 het "Disseny Hub Barcelona" gebouwd worden, ofwel Dhub. In 2011 zou het gebouw klaar moeten zijn.
De afgelopen jaren staat het nogal modern om af en toe een Engels woord in het Catalaanse zakenleven te gebruiken, vandaar deze Catalaans/Engelse mengelmoes.

Als we de virtuele maquettes (zie hieronder) mogen geloven wordt het in ieder geval heel wat anders dan het gebouw dat er nu staat (zie middelste foto) en volgens "El Periodico de Catalunya" wordt dit het centrum van activiteiten op het gebied van modern design en communicatie.
Een grotere tegenstelling tussen heden en verleden op het gebied van bouwdesign is in ieder geval niet mogelijk.





Copyright foto's: BIMSA

Het verboden pad

Al een tijdje had ik in mijn achterhoofd om een hernieuwde poging te wagen het "verboden" pad te betreden en vandaag kwam het er eindelijk van.
Het verboden pad is niets meer en niets minder dan een onverharde weg bij mij in de buurt die op gegeven moment overgaat in een bospad. Waarom dan verboden? Omdat er op gegeven moment op 2 pilaren aan weerskanten van het pad in dreigende taal staat geschreven dat het hier om een privéterrein gaat, dat betreding op eigen risico is en dat er gevaarlijke honden loslopen.
Genoeg redenen om niet voorbij de pilaren te gaan, zo dacht ik 3 jaar geleden toen ik hier voor het eerst mee geconfronteerd werd.
Hierna heb ik nog bij buurtbewoners geïnformeerd wat zij hiervan wisten. Een aantal vertelde me dat ik hier in principe me niets van aan moest trekken, maar andere bewoners wisten me te verzekeren dat er inderdaad verschillende, nogal agressieve, honden het terrein bewaakten.

Het pad bleef toch een zekere aantrekkingskracht op mij uitoefenen omdat het de snelste weg is om vanaf mij woning rechtstreeks de toppen van de Collserola heuvelrug wandelend te bereiken.
Een paar maanden gelden merkte ik dat de bewegwijzering in Collserola, het beschermde natuurpark, cq. de groene longen van Barcelona, vernieuwd waren.
De bewegwijzering in Barcelona is niet zoals in Nederland, waar je bij vrijwel elke afslag geholpen wordt.
Hier staat aan het begin van het traject op mooi vormgegeven bordjes aangegeven welke weg je in moet om een bepaalde plek te bereiken, waarna je kilometerslang en vele splitsingen verder compleet aan je lot wordt overgelaten.
Maar toch, het feit dat de nieuwe wegwijzers aangaven dat de Collserola-toppen via "mijn" verboden pad bereikt kon worden gaf me toch weer nieuwe moed om het na 3 jaar nog een keer te proberen.

Bedacht op mogelijk hondengegrom passeerde ik de pilaren met de dreigende taal.
Het pad werd steeds smaller en zoals verwacht moest ik een paar keer op een splitsing gokken welke kant uit te gaan. De nu hoognodige wegwijzers waren in geen velden of wegen te bekennen.
Het pad leidde me langs een zeer groene omgeving en tevens langs een oude, zo te zien lang verlaten, fabriek die ik hier absoluut niet verwacht had.


Tevens kwam ik langs een paar afgelegen (land)huizen, waarvan een aantal zo te zien bewoond, maar nog steeds geen geblaf.

Verder omhoog gelopen zag ik op 100 meter afstand boven mij nog een huis, met een oudere man die net naar buiten kwam.
Voor de zekerheid toch maar hard geroepen of ik het pad kon volgen dat langs zijn deur ging. Ja, dat kon. Bij het oude huis aangekomen besloot ik een praatje te maken en hem de eigenlijk overbodige vraag te stellen of hij hier woonde.
Ja, was het antwoord. Sinds 4 maanden. Voor die tijd was het huis bewoond geweest door een man met ruim 20 honden.
De politie had het huis ontruimd, met honden en al, omdat niemand langs het huis durfde te lopen, en nu woonde hij hier.
Ik ging naast hem staan om van het uitzicht te genieten, een groen dal dat zich uitstrekt tot "mijn" wijk, daarachter de rest van Barcelona en verderop de Middellandse zee.
Fantastisch, of zoals de nieuwe bewoner mij meedeelde, met zo'n uitzicht heb je geen TV nodig.

Hierna vervolgde ik het inmiddels wel heel smalle bospad en na 10 minuten kwam ik op de mij bekende "Passeig des Aigues" uit. Nog even genoten van het uitzicht op zee en landinwaarts van de besneeuwde bergtoppen van Montseny en de beroemde kloosterberg Montserrat.
Ik kon weer de 30 minuten wandeling terug naar huis aanvaarden in de wetenschap dat het mysterie van het verboden pad eindelijk was opgelost.

El Gordo

El Gordo betekent weinig verheffend; de Dikke. Deze betekenis wordt al iets positiever als we het in de context brengen van 1 van de grootste Spaanse verslavingen: De loterij.
Op veel hoeken van de straat tref je ze aan, kleine hokjes met daarin iemand gepropt die loten verkoopt of speciale verkooppunten waar je 1001 verschillende soorten loterijen vindt die Spanje kent. Crisis of geen crisis, er is altijd een reden te bedenken om een lot te kopen, je wilt je toch niet de illusie ontnemen om er een keer met de hoofdprijs vandoor te gaan?

De moeder van alle Spaanse loterijen is zonder twijfel El Gordo de Navidad. Oftewel de Kerstdikkerd. De hoofdprijs ligt zo rond de 4 miljoen Euro, al moet je daarvoor wel een lot van 200 Euro kopen. Populairder zijn daarom de decimos (Een tiende lot) van "slechts" 20 Euro. Deze hoofdprijzen zijn ondanks de aanzienlijke hoogte van het bedrag niet de top van de wereld als het gaat om de verhouding inleg/hoogte van de hoofdprijs. Het geheim zit hem echter in het streekgebonden karakter van een nummer. Normaal gesproken wordt 1 lotnummer in 1 bepaalde stad of wijk verkocht. En aangezien 1 nummer uit 99 series kan bestaan valt er in totaal maar liefst een kleine 400 miljoen Euro op dit nummer. Hele wijken, dorpen of steden raken daarom in extase als op 22 december 2 kinderen van rond de 10-12 jaar het winnende nummer live op tv "zingen".
Een ander, voor mij nogal eigenaardig, fenomeen is de gewoonte om loten te kopen in steden of bij verkooppunten waar eerder een winnend lot is verkocht. Ikzelf heb de neiging om te denken dat er niet 2x achter elkaar een winnend lot op dezelfde plek wordt verkocht. In Spanje is men echter van het tegenovergestelde overtuigd. Vanaf november kun je op zomaar in een normale wijk een rij van tientallen mensen zien staan op het midden van de dag om een lot te kopen bij een "succesvol" verkooppunt.


Zelf heb ik 2 jaar geleden de proef op de som genomen door in 1 van de bekendste winnende dorpen van Spanje, Sort (hetgeen in het Catalaans "geluk" betekent), 4 loten voor mezelf en familie te kopen 4 maanden voor de trekkingsdatum. De eigenaar van dit verkooppunt zal de eerste Spaanse ruimtetoerist worden, en ik weet nu waar hij zijn geld vandaan haalt, de 80 Euro investering leverde uiteindelijk 0 Euro op...

Maar goed, nieuwe ronde, nieuwe kansen, dus morgen maar weer een lot kopen. Want als je dat niet doet wordt je door directe familie als een onverantwoordelijk persoon beschouwd, wie onthoudt zijn familie van de mogelijkheid om steenrijk te worden? Ik niet..