Het is een voor Barcelona-begrippen zeer groene wijk, met gebouwen uit de 60/70-er jaren van de vorige eeuw die worden afgewisseld met bouwwerken die speciaal voor de olympische spelen van 1992 zijn gemaakt, terwijl er tussendoor overblijfselen van 50, 100 of langer terug te vinden zijn.
Bij sommige gebouwen heb ik een gemengd gevoel als ik er voorbij kom; ze zijn zo lelijk en/of vervallen dat ik me afvraag waarom ze niet zo snel mogelijk afgebroken worden om geen verdere oogpijn te veroorzaken, maar aan de andere kant vind ik het ook wel wat hebben, van die oude gammele handel tussen de voorschrijdende nieuwbouw.
Vorige week kwam las ik in de krant “El Periodico” dat één van deze gebouwen zowaar tot zeer kort geleden nog dienst heeft gedaan als baksteenfabriek. En om helemaal compleet te zijn blijkt het ook nog de laatste stenenfabriek met een ouderwetse schoorsteen van Barcelona te zijn. In Barcelona en omstreken heeft het in de 18e en 19e eeuw vol gestaan met dergelijke bouwwerken.
Ondanks de onmiskenbare lelijkheid en de ogenschijnlijke vergaande staat van verval krijg ik dan toch een nostalgisch gevoel bij zo’n gebouw, dat ik met regelmaat zonder al te veel eerbied voorbij ben gelopen.
Zoals gebruikelijk in Barcelona wordt het fabriekscomplex in de komende jaren omgetoverd tot wooneenheden. Echter, tot mijn verrassing wordt de fabriekstoren zelf niet gesloopt maar gerestaureerd, en veranderd in restaurant. Toch wel grappig.
Ik neem niet aan “La Bòbila de la Teixonera”, binnenkort de Gaudi-gebouwen gaat verdringen uit de toeristische top 10, al weet je maar nooit. Maar degene die ooit toevallig langs deze schoorsteen mocht komen weet nu in ieder geval het verhaal dat achter dit bouwwerk zit.
(De volgende foto toont trouwens het uitzicht vanaf de ingang van de steenfabriek)
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten