Van oude dingen die voorbij gaan, of toch niet

Mijn buurt is architectonisch waarschijnlijk een speciaal geval.

Het is een voor Barcelona-begrippen zeer groene wijk, met gebouwen uit de 60/70-er jaren van de vorige eeuw die worden afgewisseld met bouwwerken die speciaal voor de olympische spelen van 1992 zijn gemaakt, terwijl er tussendoor overblijfselen van 50, 100 of langer terug te vinden zijn.
Bij sommige gebouwen heb ik een gemengd gevoel als ik er voorbij kom; ze zijn zo lelijk en/of vervallen dat ik me afvraag waarom ze niet zo snel mogelijk afgebroken worden om geen verdere oogpijn te veroorzaken, maar aan de andere kant vind ik het ook wel wat hebben, van die oude gammele handel tussen de voorschrijdende nieuwbouw.

Vorige week kwam las ik in de krant “El Periodico” dat één van deze gebouwen zowaar tot zeer kort geleden nog dienst heeft gedaan als baksteenfabriek. En om helemaal compleet te zijn blijkt het ook nog de laatste stenenfabriek met een ouderwetse schoorsteen van Barcelona te zijn. In Barcelona en omstreken heeft het in de 18e en 19e eeuw vol gestaan met dergelijke bouwwerken.

Ondanks de onmiskenbare lelijkheid en de ogenschijnlijke vergaande staat van verval krijg ik dan toch een nostalgisch gevoel bij zo’n gebouw, dat ik met regelmaat zonder al te veel eerbied voorbij ben gelopen.





Zoals gebruikelijk in Barcelona wordt het fabriekscomplex in de komende jaren omgetoverd tot wooneenheden. Echter, tot mijn verrassing wordt de fabriekstoren zelf niet gesloopt maar gerestaureerd, en veranderd in restaurant. Toch wel grappig.

Ik neem niet aan “La Bòbila de la Teixonera”, binnenkort de Gaudi-gebouwen gaat verdringen uit de toeristische top 10, al weet je maar nooit. Maar degene die ooit toevallig langs deze schoorsteen mocht komen weet nu in ieder geval het verhaal dat achter dit bouwwerk zit.
(De volgende foto toont trouwens het uitzicht vanaf de ingang van de steenfabriek)

Jabali’s

Jabali’s, oftewel everzwijnen, zijn waarschijnlijk geen dieren die de meeste mensen spontaan in verband brengen met Barcelona, behalve als onderdeel van een dagmenu in 1 van de vele Catalaanse restaurants.

Toch kom ik deze schuwe en naar het schijnt intelligente beesten met grote regelmaat in levende lijve tegen binnen een straal van 1 km rond mijn appartement.
Dit is voornamelijk te danken aan de nabijheid van het bosrijke heuvelgebied Collserola, ook wel de groene long van Barcelona genoemd, waarvan zij de vaste bewoners zijn. De grootste kans om Jabali’s in bewoond gebied tegen te komen is in de maanden november t/m januari, als de schemering invalt en ze op zoek gaan naar voedsel in een omgeving waar je ze niet zo snel zou verwachten.

Hoewel het dus niet vreemd is om Jabali’s hier af en toe tegen te komen was onze wijk in de afgelopen wintermaanden dusdanig populair bij de knorrende en wroetende viervoeters dat kranten en nationale tv-programma’s journalisten naar Montbau stuurden om melding te doen van deze voor Barcelona minder bekende vorm van massa-toerisme. Gedurende een week zag ik veelvuldig bekende gezichten van buurtbewoners opeens op het tv-scherm in de Spaanse variant van het 8-uur journaal.

In de warmere maanden is het echter wel heel ongebruikelijk om everzwijnen buiten hun territorium tegen te komen. Afgelopen week overkwam mij dit toen ik om 8 uur ’s avonds nog even een boodschap ging doen. Eerst dacht ik op zo’n 15 meter een grote hond te zien, maar toen het beest en ik elkaar naderden zag ik dat ik met een zwijn te maken had die zo te zien op zijn gemak een avondwandeling aan het maken was. Verbaasd liep ik door en achterom kijkend zag ik mijn eigenaardige buurtgenoot het struikgewas in verdwijnen.

Hopelijk loopt hij binnenkort niet de eigenaar van het dichtbij gelegen restaurant tegen het lijf, want dan zou ik hem de volgende keer zomaar op het menu tegen kunnen komen.

Lekker weertje

Hoe is het weer bij jullie?

Deze vraag aan het beging van een telefoongesprek is bijna altijd de inleiding tot een ongelijke strijd met familie en vrienden in Nederland.
Soms probeer ik het onderwerp te mijden of het wat minder pijnlijk te maken door te vermelden dat het hier ook best wel bewolkt is geweest en dat het niet altijd weer korte mouwen-weer is.

De afgelopen april en mei-maanden waren de rollen echter omgedraaid. En gelukkig maar, want eind maart gold voor het gebied van Barcelona en omstreken de fase "exceptioneel", wat betrekking had op het peil van de in het binnenland gelegen stuwmeren die ons hier van drink-, douche-, vijver-, tuinsproei- en zwembadwater moeten voorzien. Nog zorgwekkender was dat het waterpeil zich op 20,3% van de capaciteit bevond, slechts 0,3% verwijderd van de gevreesde limiet waarop de alarmfase afgekondigd zou worden, en dat met de droge zomermaanden in het verschiet.

Boten gevuld met het heldere goud vanuit normaal drogere, maar nu meer waterrijke gebieden waren onderweg en de politiek was al in rep en roer omdat Barcelona het waagde om water uit de grote Ebro-rivier richting Barcelona af te willen tappen. Iets waar men zelf jaren geleden tegenstander van was toen steden als Valencia en Murcia om een dergelijke toevoer hadden gevraagd.

Echter, al deze politieke polemiek en hulp van elders is voorlopig niet meer nodig. Vanaf april begon het wonder zich te voltrekken. Met grote regelmaat viel er regen, niet een klein beetje, en ook niet teveel in 1 keer, maar gestage hoeveelheden, vrijwel telkens vlak voor en tijdens het weekend.

De mensen in Barcelona sprongen nog net niet van blijdschap naar buiten om zich nat te laten spoelen (daar zijn ze in het algemeen ook iets te nuchter voor, bijna Nederlands..), maar er zijn toch zeer weinig bewoners van deze stad die niet met opluchting en blijdschap deze zegen van boven hebben verwelkomd.

Het bijna niet denkbare heeft zich echter in de afgelopen 1,5 maand voltrokken; op het moment van schrijven bevinden de binnenlandse stuwmeren die Barcelona voor een groot gedeelte van drinkwater voorzien op 50,1%, ondanks dat dit flink onder het gemiddelde van de afgelopen 10 jaar ligt en onder het niveau van vorig jaar is dit toch vele malen beter dan de armzalige 20,3% van 2 maanden geleden. De statistici onder ons kunnen deze ontwikkeling in grafieken volgen via deze link.

Minder leuk was dit alles voor familie en vrienden, die naar aanleiding van mijn enthousiaste verhalen van de afgelopen 3 jaar ("in april en mei is het hier fantastisch, veel zon, niet al te warm, kortom ideaal!") dit jaar massaal mijn wijze raad opvolgden en lange weekendjes of 1 of meerdere weken een vakantie hier in de buurt hadden geboekt. En dat terwijl het in Nederland bijna Spaans weer was in mei.
De komende tijd maar eens niet over het weer beginnen in gesprekken met Nederland...

Het voordeel van dit alles voor degenen die in Juni of Juli naar Barcelona komen is dat het hier supergroen is, iets wat in april en mei gewoon is, maar in de zomer niet zo heel gebruikelijk. Hieronder enkele sfeerbeelden van vandaag bij mij in de buurt.